تحقیق تفسیر چند آیه از سوره اعراف و حج ۲۷ ص ( ورد)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۲۳ صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏تفسیر قرآن ……………………‏………………………………………..‏………‏…………. &‏ ۱
‏تفس‏ی‏ر‏ ‏و‏ ‏ترجمه‏ ‏آ‏ی‏ه‏ ۹۷ ‏سوره‏ ‏اعراف
‏أَفَأَمِنَ‏ ‏أَهْلُ‏ ‏الْقُرَى‏ ‏أَن‏ ‏یَأْتِیَهُمْ‏ ‏بَأْسُنَا‏ ‏بَیَاتاً‏ ‏وَهُمْ‏ ‏نَآئِمُونَ
‏ترجمه‏ : ‏آیا‏ ‏مردم‏ ‏قریه‏ ‏ها‏ ‏پنداشتند‏ ‏از‏ ‏اینکه‏ ‏عذاب‏ ‏ما‏ ‏شب‏ ‏هنگام‏ ‏که‏ ‏به‏ ‏خواب‏ ‏رفته‏ ‏اند‏ ‏بر‏ ‏سر‏ ‏آنها‏ ‏بیاید‏ ‏،‏ ‏در‏ ‏امانند
‏تفس‏ی‏ر‏ ‏الم‏ی‏زان‏ :
‏کلمه‏ « ‏بیات‏ » ‏و‏ ‏همچنین‏ « ‏تبییت‏ » ‏به‏ ‏معناى‏ ‏شبیخون‏ ‏و‏ ‏شبانه‏ ‏بر‏ ‏سر‏ ‏دشمن‏ ‏تاختن‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏که‏ ‏یک‏ ‏نوع‏ ‏مکر‏ ‏به‏ ‏شمار‏ ‏مى‏ ‏رود،‏ ‏براى‏ ‏اینکه‏ ‏شب‏ ‏،‏ ‏هنگام‏ ‏خفتن‏ ‏و‏ ‏آسایش‏ ‏انسان‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏طبع‏ ‏آدمى‏ ‏متمایل‏ ‏به‏ ‏استراحت‏ ‏و‏ ‏صرفنظر‏ ‏کردن‏ ‏از‏ ‏هر‏ ‏کار‏ ‏دیگرى‏ ‏است‏ .
‏این‏ ‏جمله‏ ‏متفرع‏ ‏بر‏ ‏ما‏ ‏قبل‏ ‏خود‏ ‏ذکر‏ ‏شده‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏بنابراین‏ ‏،‏ ‏معنایش‏ ‏این‏ ‏مى‏ ‏شود‏ ‏که‏ : ‏وقتى‏ ‏حال‏ ‏جمعیت‏ ‏ها‏ ‏اینچنین‏ ‏بوده‏ ‏که‏ ‏با‏ ‏رسیدن‏ ‏نعمت‏ ‏هاى‏ ‏مادى‏ ‏و‏ ‏محسوس‏ ‏،‏ ‏مغرور‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏عالم‏ ‏ماوراى‏ ‏حس‏ ‏غافل‏ ‏مى‏ ‏شدند،‏ ‏عذاب‏ ‏خدا‏ ‏بدون‏ ‏اطلاع‏ ‏قبلى‏ ‏آنان‏ ‏و‏ ‏بطور‏ ‏ناگهان‏ ‏،‏ ‏همه‏ ‏را‏ ‏نابود‏ ‏مى‏ ‏کرده‏ ‏،‏ ‏آیا‏ ‏با‏ ‏این‏ ‏حال‏ ‏جمعیت‏ ‏ها‏ ‏مى‏ ‏توانند‏ ‏از‏ ‏عذابى‏ ‏که‏ ‏شبانه‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏حال‏ ‏خواب‏ ‏آنها‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏بین‏ ‏ببرد‏ ‏ایمن‏ ‏بوده‏ ‏باشند؟‏.
‏ترجمه‏ ‏و‏ ‏تفس‏ی‏ر‏ ‏آ‏ی‏ه‏ ۹۹ ‏سوره‏ ‏اعراف
‏أَفَأَمِنُواْ‏ ‏مَکْرَ‏ ‏اللّهِ‏ ‏فَلاَ‏ ‏یَأْمَنُ‏ ‏مَکْرَ‏ ‏اللّهِ‏ ‏إِلاَّ‏ ‏الْقَوْمُ‏ ‏الْخَاسِرُونَ
‏تفسیر قرآن ……………………‏………………………………………..‏………‏…………. &‏ ۲
‏ترجمه‏ : ‏آیا‏ ‏پنداشتند‏ ‏که‏ ‏از‏ ‏مکر‏ ‏خدا‏ ‏در‏ ‏امانند‏ ? ‏از‏ ‏مکر‏ ‏خدا‏ ‏جز‏ ‏زیانکاران‏ ‏ایمن‏ ‏،‏ ‏ننشینند
‏تفس‏ی‏ر‏ ‏الم‏ی‏زان‏ :
‏کلمه‏ « ‏مکر‏»‏ ‏به‏ ‏معناى‏ ‏این‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏شخصى‏ ‏دیگرى‏ ‏را‏ ‏غافل‏ ‏گیر‏ ‏کرده‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏او‏ ‏آسیبى‏ ‏برساند،‏ ‏این‏ ‏عمل‏ ‏از‏ ‏خداى‏ ‏تعالى‏ ‏وقتى‏ ‏صحیح‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏به‏ ‏عنوان‏ ‏مجازات‏ ‏صورت‏ ‏بگیرد،‏ ‏انسان‏ ‏معصیتى‏ ‏کند‏ ‏که‏ ‏مستحق‏ ‏عذاب‏ ‏شود،‏ ‏و‏ ‏خداوند‏ ‏او‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏آنجایى‏ ‏که‏ ‏خودش‏ ‏نفهمد‏ ‏معذب‏ ‏نماید‏ ‏و‏ ‏یا‏ ‏سرنوشتى‏ ‏براى‏ ‏او‏ ‏تنظیم‏ ‏کند‏ ‏که‏ ‏او‏ ‏خودش‏ ‏با‏ ‏پاى‏ ‏خود‏ ‏و‏ ‏غافل‏ ‏از‏ ‏سرنوشت‏ ‏خود‏ ‏بسوى‏ ‏عذاب‏ ‏برود،‏ ‏و‏ ‏اما‏ ‏مکر‏ ‏ابتدایى‏ ‏و‏ ‏بدون‏ ‏اینکه‏ ‏بنده‏ ‏معصیتى‏ ‏کرده‏ ‏باشد،‏ ‏البته‏ ‏صدورش‏ ‏از‏ ‏خداوند‏ ‏ممتنع‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏ما‏ ‏این‏ ‏معنا‏ ‏را‏ ‏مکرر‏ ‏خاطرنشان‏ ‏کرده‏ ‏ایم‏ .
‏نکته‏ ‏بسیار‏ ‏لطیفى‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏سه‏ ‏آیه‏ ‏یعنى‏ ‏آیه‏ « ‏افامن‏ ‏اهل‏ ‏القرى‏ » ‏و‏ ‏آیه‏ « ‏او‏ ‏امن‏ ‏اهل‏ ‏القرى‏ » ‏و‏ ‏آیه‏ « ‏افامنوا‏ ‏مکر‏ ‏الله‏ » ‏بکار‏ ‏رفته‏ ‏و‏ ‏آن‏ ‏این‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏دو‏ ‏آیه‏ ‏اول‏ ‏فاعل‏ « ‏امن‏ » ‏را‏ ‏اسم‏ ‏ظاهر‏ (‏اهل‏ ‏القرى‏ ) ‏آورده‏ ‏،‏ ‏با‏ ‏اینکه‏ ‏ممکن‏ ‏بود‏ ‏در‏ ‏آیه‏ ‏دومى‏ ‏ضمیر‏ ‏بیاورد‏ ‏و‏ ‏بفرماید‏: « ‏اوامنوا‏»‏ ‏لیکن‏ ‏این‏ ‏کار‏ ‏را‏ ‏نکرد‏ ‏تا‏ ‏ضمیر‏ ‏در‏ ‏آیه‏ ‏سومى‏ ‏که‏ ‏فاعل‏ ‏فعل‏ ‏است‏ ‏به‏ ‏هر‏ ‏دو‏ ‏آیه‏ ‏برگشته‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏نتیجه‏ ‏جمعیت‏ ‏هلاک‏ ‏شده‏ ‏در‏ ‏خواب‏ ‏غیر‏ ‏از‏ ‏جمعیتى‏ ‏به‏ ‏حساب‏ ‏آید‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏حالت‏ ‏غفلت‏ ‏و‏ ‏لعب‏ ‏دستخوش‏ ‏عذاب‏ ‏شدند‏.
‏و‏ ‏اما‏ ‏اینکه‏ ‏فرمود‏: « ‏فلا‏ ‏یامن‏ ‏مکر‏ ‏الله‏ ‏الا‏ ‏القوم‏ ‏الخاسرون‏ » ‏جهتش‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏آیه‏ ‏اول‏ ‏بیان‏ ‏کرد،‏ ‏و‏ ‏آن‏ ‏این‏ ‏بود‏ ‏که‏ ‏فرمود‏: ‏ایمن‏ ‏بودن‏ ‏از‏ ‏مکر‏ ‏خدا‏ ‏در‏ ‏حقیقت‏ ‏خود‏ ‏مکرى‏ ‏است‏ ‏از‏ ‏خداى‏ ‏تعالى‏ ‏که‏ ‏دنبالش‏ ‏عذاب‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏پس‏ ‏صحیح‏ ‏است‏ ‏گفته‏ ‏شود‏: ‏مردم‏ ‏ایمن‏ ‏از‏ ‏مکر‏ ‏خدا‏ ‏زیانکارانند،‏ ‏زیرا‏ ‏همان‏ ‏ایمنى‏ ‏شان‏ ‏هم‏ ‏مکر‏ ‏خدا‏ ‏است‏ .
‏تفسیر نمونه :
‏تفسیر قرآن ……………………‏………………………………………..‏………‏…………. &‏ ۳
‏عمران‏ ‏و‏ ‏آبادى‏ ‏در‏ ‏سایه‏ ‏ایمان‏ ‏و‏ ‏تقوى‏
‏در‏ ‏آیات‏ ‏گذشته‏ ‏سرگذشت‏ ‏اقوامى‏ ‏همچون‏ ‏قوم‏ ‏هود‏ ‏و‏ ‏صالح‏ ‏و‏ ‏شعیب‏ ‏و‏ ‏نوح‏ ‏و‏ ‏لوط‏ ‏بطور‏ ‏اجمال‏ ‏مورد‏ ‏بحث‏ ‏واقع‏ ‏شد،‏ ‏گرچه‏ ‏خود‏ ‏آن‏ ‏آیات‏ ‏به‏ ‏اندازه‏ ‏کافى‏ ‏براى‏ ‏بیان‏ ‏نتائج‏ ‏عبرت‏ ‏انگیز‏ ‏این‏ ‏سرگذشتها‏ ‏کافى‏ ‏بود،‏ ‏ولى‏ ‏در‏ ‏آیات‏ ‏مورد‏ ‏بحث‏ ‏به‏ ‏صورت‏ ‏گویاتر،‏ ‏نتیجه‏ ‏گیرى‏ ‏کرده‏ ‏،‏ ‏مى‏ ‏گوید‏: ‏اگر‏ ‏مردمى‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏آبادیها‏ ‏و‏ ‏نقاط‏ ‏دیگر‏ ‏روى‏ ‏زمین‏ ‏زندگى‏ ‏داشته‏ ‏و‏ ‏دارند،‏ ‏به‏ ‏جاى‏ ‏طغیان‏ ‏و‏ ‏سرکشى‏ ‏و‏ ‏تکذیب‏ ‏آیات‏ ‏پروردگار‏ ‏و‏ ‏ظلم‏ ‏و‏ ‏فساد،‏ ‏ایمان‏ ‏مى‏ ‏آوردند،‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏پرتو‏ ‏آن‏ ‏تقوا‏ ‏و‏ ‏پرهیزکارى‏ ‏پیشه‏ ‏مى‏ ‏کردند،‏ ‏نه‏ ‏تنها‏ ‏مورد‏ ‏خشم‏ ‏پروردگار‏ ‏و‏ ‏مجازات‏ ‏الهى‏ ‏واقع‏ ‏نمى‏ ‏شدند،‏ ‏بلکه‏ ‏درهاى‏ ‏برکات‏ ‏آسمان‏ ‏و‏ ‏زمین‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏روى‏ ‏آنها‏ ‏مى‏ ‏گشودیم‏ (‏و‏ ‏لو‏ ‏ان‏ ‏اهل‏ ‏القرى‏ ‏آمنوا‏ ‏و‏ ‏اتقوا‏ ‏لفتحنا‏ ‏علیهم‏ ‏برکات‏ ‏من‏ ‏السماء‏ ‏و‏ ‏الارض‏ ).
‏ولى‏ ‏متاسفانه‏ ‏آنها‏ ‏صراط‏ ‏مستقیم‏ ‏که‏ ‏راه‏ ‏سعادت‏ ‏و‏ ‏خوشبختى‏ ‏و‏ ‏رفاه‏ ‏و‏ ‏امنیت‏ ‏بود‏ ‏رها‏ ‏ساختند،‏ ‏و‏ ‏پیامبران‏ ‏خدا‏ ‏را‏ ‏تکذیب‏ ‏کردند،‏ ‏و‏ ‏برنامه‏ ‏هاى‏ ‏اصلاحى‏ ‏آنها‏ ‏را‏ ‏زیر‏ ‏پا‏ ‏گذاشتند،‏ ‏ما‏ ‏هم‏ ‏به‏ ‏جرم‏ ‏اعمالشان‏ ‏،‏ ‏آنها‏ ‏را‏ ‏کیفر‏ ‏دادیم‏ (‏و‏ ‏لکن‏ ‏کذبوا‏ ‏فاخذناهم‏ ‏بما‏ ‏کانوا‏ ‏یکسبون‏ ).
‏در‏ ‏اینجا‏ ‏به‏ ‏چند‏ ‏موضوع‏ ‏باید‏ ‏توجه‏ ‏کرد‏:
‏۱ – ‏در‏ ‏اینکه‏ ‏منظور‏ ‏از‏ ((‏برکات‏ )) ‏زمین‏ ‏و‏ ‏آسمان‏ ‏،‏ ‏چیست‏ ‏در‏ ‏میان‏ ‏مفسران‏ ‏گفتگو‏ ‏است‏ : ‏بعضى‏ ‏آن‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏نزول‏ ‏باران‏ ‏و‏ ‏روئیدن‏ ‏گیاهان‏ ‏تفسیر‏ ‏کردهاند،‏ ‏و‏ ‏بعضى‏ ‏به‏ ‏اجابت‏ ‏دعا‏ ‏و‏ ‏حل‏ ‏مشکلات‏ ‏زندگى‏ ‏،‏ ‏ولى‏ ‏این‏ ‏احتمال‏ ‏نیز‏ ‏وجود‏ ‏دارد‏ ‏که‏ ‏منظور‏ ‏از‏ ‏برکات‏ ‏آسمانى‏ ‏،‏ ‏برکات‏ ‏معنوى‏ ‏و‏ ‏منظور‏ ‏از‏ ‏برکات‏ ‏زمینى‏ ‏برکات‏ ‏مادى‏ ‏بوده‏ ‏باشد‏ ‏،‏ ‏اما‏ ‏با‏ ‏توجه‏ ‏به‏ ‏آیات‏ ‏گذشته‏ ‏تفسیر‏ ‏اول‏ ‏از‏ ‏همه‏ ‏مناسبتر‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏زیرا‏: ‏در‏ ‏آیات‏ ‏گذشته‏ ‏که‏ ‏مجازاتهاى‏ ‏شدید‏ ‏مجرمان‏ ‏و‏ ‏طغیانگران‏ ‏را‏ ‏شرح‏ ‏میداد‏ ‏،‏ ‏گاهى‏ ‏اشاره‏ ‏به‏ ‏فرود‏ ‏آمدن‏ ‏سیلاب‏ ‏از‏ ‏آسمان‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏طغیان‏ ‏چشمه‏ ‏ها‏ ‏از‏ ‏زمین‏ (‏همانند‏ ‏طوفان‏ ‏نوح‏ ) ‏و‏ ‏گاهى‏ ‏اشاره‏ ‏به‏ ‏صاعقه‏ ‏ها‏ ‏و‏ ‏صیحه‏ ‏هاى‏ ‏آسمانى‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏گاهى‏ ‏زلزله‏ ‏هاى‏ ‏وحشتناک‏ ‏زمینى‏ ‏شده‏ ‏بود،‏ ‏در‏ ‏آیه‏ ‏مورد‏ ‏بحث‏ ‏این‏ ‏حقیقت‏ ‏مطرح‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏این‏ ‏مجازاتها‏ ‏واکنش‏ ‏اعمال‏ ‏خود‏ ‏آنها‏ ‏بود‏
‏تفسیر قرآن ……………………‏………………………………………..‏………‏…………. &‏ ۴
‏و‏ ‏گرنه‏ ‏اگر‏ ‏انسان‏ ‏پاک‏ ‏و‏ ‏با‏ ‏ایمان‏ ‏باشد‏ ‏به‏ ‏جاى‏ ‏اینکه‏ ‏عذاب‏ ‏از‏ ‏آسمان‏ ‏و‏ ‏زمین‏ ‏فرا‏ ‏رسد‏ ‏،‏ ‏برکات‏ ‏خدا‏ ‏از‏ ‏آسمان‏ ‏و‏ ‏زمین‏ ‏بر‏ ‏او‏ ‏مى‏ ‏بارد،‏ ‏این‏ ‏انسان‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏برکات‏ ‏را‏ ‏تبدیل‏ ‏به‏ ‏بلاها‏ ‏مى‏ ‏کند‏.
‏۲ – ((‏برکات‏ )) ‏جمع‏ ‏برکت‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏همانطور‏ ‏که‏ ‏سابقا‏ ‏گفتیم‏ ‏،‏ ‏این‏ ‏کلمه‏ ‏در‏ ‏اصل‏ ‏به‏ ‏معنى‏ ((‏ثبات‏ )) ‏و‏ ‏استقرار‏ ‏چیزى‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏هر‏ ‏نعمت‏ ‏و‏ ‏موهبتى‏ ‏که‏ ‏پایدار‏ ‏بماند‏ ‏اطلاق‏ ‏مى‏ ‏گردد‏ ‏،‏ ‏در‏ ‏برابر‏ ‏موجودات‏ ‏بى‏ ‏برکت‏ ‏که‏ ‏زود‏ ‏فانى‏ ‏و‏ ‏نابود‏ ‏و‏ ‏بى‏ ‏اثر‏ ‏مى‏ ‏شوند‏.
‏قابل‏ ‏توجه‏ ‏اینکه‏ ‏ایمان‏ ‏و‏ ‏تقوا‏ ‏نه‏ ‏تنها‏ ‏سبب‏ ‏نزول‏ ‏برکات‏ ‏الهى‏ ‏مى‏ ‏شود،‏ ‏بلکه‏ ‏باعث‏ ‏مى‏ ‏گردد‏ ‏که‏ ‏آنچه‏ ‏در‏ ‏اختیار‏ ‏انسان‏ ‏قرار‏ ‏گرفته‏ ‏در‏ ‏مصارف‏ ‏مورد‏ ‏نیاز‏ ‏به‏ ‏کار‏ ‏گرفته‏ ‏شود‏ ‏،‏ ‏فى‏ ‏المثل‏ ‏امروز‏ ‏ملاحظه‏ ‏مى‏ ‏کنیم‏ ‏قسمت‏ ‏بسیار‏ ‏مهمى‏ ‏از‏ ‏نیروهاى‏ ‏انسانى‏ ‏و‏ ‏منابع‏ ‏اقتصادى‏ ‏در‏ ‏مسیر‏ ‏مسابقه‏ ‏تسلیحاتى‏ ‏و‏ ‏ساختن‏ ‏سلاحهاى‏ ‏نابود‏ ‏کننده‏ ‏صرف‏ ‏مى‏ ‏گردد‏ ‏،‏ ‏اینها‏ ‏مواهبى‏ ‏هستند‏ ‏فاقد‏ ‏هر‏ ‏گونه‏ ‏برکت‏ ‏،‏ ‏بزودى‏ ‏از‏ ‏میان‏ ‏مى‏ ‏روند‏ ‏و‏ ‏نه‏ ‏تنها‏ ‏نتیجه‏ ‏اى‏ ‏نخواهند‏ ‏داشت‏ ‏،‏ ‏ویرانى‏ ‏هم‏ ‏ببار‏ ‏مى‏ ‏آورند‏ ‏،‏ ‏ولى‏ ‏اگر‏ ‏جوامع‏ ‏انسانى‏ ‏ایمان‏ ‏و‏ ‏تقوا‏ ‏داشته‏ ‏باشند‏ ‏این‏ ‏مواهب‏ ‏الهى‏ ‏به‏ ‏شکل‏ ‏دیگرى‏ ‏در‏ ‏میان‏ ‏آنها‏ ‏در‏ ‏مى‏ ‏آید‏ ‏و‏ ‏طبعا‏ ‏آثار‏ ‏آن‏ ‏باقى‏ ‏و‏ ‏برقرار‏ ‏خواهد‏ ‏ماند‏ ‏و‏ ‏مصداق‏ ‏کلمه‏ ‏برکات‏ ‏خواهند‏ ‏بود‏.
‏۳ – ‏در‏ ‏آیه‏ ‏فوق‏ ‏کلمه‏ ((‏اخذ‏)) ‏که‏ ‏به‏ ‏معنى‏ ‏گرفتن‏ ‏است‏ ‏در‏ ‏مفهوم‏ ‏مجازات‏ ‏و‏ ‏کیفر‏ ‏دادن‏ ‏به‏ ‏کار‏ ‏رفته‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏این‏ ‏در‏ ‏حقیقت‏ ‏به‏ ‏خاطر‏ ‏آن‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏معمولا‏ ‏کسى‏ ‏را‏ ‏که‏ ‏مى‏ ‏خواهند‏ ‏مجازات‏ ‏کنند‏ ‏نخست‏ ‏مى‏ ‏گیرند‏ ‏و‏ ‏او‏ ‏را‏ ‏با‏ ‏وسائلى‏ ‏مى‏ ‏بندند‏ ‏که‏ ‏هیچگونه‏ ‏قدرت‏ ‏فرار‏ ‏نداشته‏ ‏باشد‏ ‏،‏ ‏سپس‏ ‏او‏ ‏را‏ ‏کیفر‏ ‏مى‏ ‏دهند‏.
‏۴ – ‏گر‏ ‏چه‏ ‏آیه‏ ‏شریفه‏ ‏مورد‏ ‏بحث‏ ‏،‏ ‏ناظر‏ ‏به‏ ‏وضع‏ ‏اقوام‏ ‏پیشین‏ ‏است‏ ‏ولى‏ ‏مسلما‏ ‏مفهوم‏ ‏آن‏ ‏یک‏ ‏مفهوم‏ ‏وسیع‏ ‏و‏ ‏عمومى‏ ‏و‏ ‏دائمى‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏انحصار‏ ‏به‏ ‏هیچ‏ ‏قوم‏ ‏و‏ ‏ملتى‏ ‏ندارد‏ ‏و‏ ‏این‏ ‏یک‏ ‏سنت‏ ‏الهى‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏افراد‏ ‏بى‏ ‏ایمان‏ ‏و‏ ‏آلوده‏ ‏و‏ ‏فاسد‏ ‏گرفتار‏ ‏انواع‏ ‏واکنشها‏ ‏در‏ ‏همین‏ ‏زندگى‏ ‏دنیاى‏ ‏خود‏ ‏خواهند‏ ‏شد،‏ ‏گاهى‏ ‏بلاهاى‏ ‏آسمان‏ ‏و‏ ‏زمین‏ ‏بر‏ ‏سر‏ ‏آنها‏ ‏مى‏ ‏بارد،‏ ‏و‏ ‏گاهى‏ ‏آتش‏ ‍ ‏جنگهاى‏ ‏جهانى‏ ‏یا‏ ‏منطقهاى‏ ‏سرمایه‏ ‏هاى‏ ‏آنها‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏کام‏ ‏خود‏ ‏فرو‏ ‏مى