مقاله در مورد امام مجتبی(ع

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۲۰ صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

۱
‏به نام خدا
‏امامت و رهبری معصوم، بعد از پیامبر خدا(ص)از معتقدات شیعه است و همین اعتقاد، شیعه را از دیگر مذاهب اسلامی جدا کرده است. در طول تاریخ اسلام، امامت محور همه نزاع ها و کشمکش های حق و باطل بوده و اگر در این گیرودار امامتِ راستین، جایگاه خود را بازمی یافت، صلاح و سعادت بر امت اسلامی حاکم می شد و چون چنین نشد، این همه مصائب و تیره بختی ها جامعه اسلامی را فراگرفت و کیان اسلامی بازیچه ناکسانى، همچون بنی امیّه و بنی عباس و… شد. بر این اساس در این جا با توجهی بیش تر این مبحث را دنبال می کنیم:
‏علما و دانشمندان کلام، امامت را چنین تبیین می کنند‏.
‏(الإمامه رئاسه عامّه فى أمور الدین والدّنیا لشخص من الاشخاص نیابه عن النبى(ص)وهى واجبه عقلاً.)‏(۱)‏.
امامت، ریاست همگانی امّت است در تمام امور دینی و دنیایی که به انسانی واگذار می گردد و او به نیابت و جانشینی از پیامبر خدا(ص)امور جامعه را با مسؤولیت خود می پذیرد و به انجام می رساند و این امری بدیهی و روشن و مورد قبول عقلای عالم است. در نیازمندی جامعه به چنین منصب و مقامى، هیچ گونه تردیدی وجود ندارد و همه فرقه های اسلامى، اعم از اشاعره، معتزله و امامیّه بر آن اتفاق نظر دارند و امامت را برای جامعه امری ضروری و حتمی می دانند و بالاتر آن که چنین امامت و زعامتی را لطفی از ناحیه پروردگار می دانند.‏(۲)‏آیه هاى: (یَا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَاأُنزِلَ إلَیکَ …‏(۳)‏ (الَّذِّینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالاتِ اللّهِ وَیَخشَوْنَهُ …‏(۴)‏ چیزی نیست جز اعلان و ابلاغ لطف و رحمت از ناحیه پروردگار عالم بر مردم، توسط رسول گرامی اش.
‏امامت، پیمان و عهد الهی است که هرکسی را لیاقت آن نیست که عهده دار آن باشد، (لایَنالُ عَهْدى الظَّالِمِینَ)‏(۵‏)‏ بلکه اشخاصی معیّن از سوی خداوند و یا رسول گرامی اش تعیین می شوند که این بار سنگین را بر دوش کشند. مسؤولیت امامت و رهبری امّت در یک زمان بر عهده یک نفر خواهد بود‏(۶)‏؛ روایات متواتر و مشهوری بر این مطلب دلالت دارد که نمونه هایی از آن را خواهیم آورد.
‏گفتار شیعه و معتزله در امامت.
۲
‏
علمای امامیّه (شیعه) و معتزله گویند: امامت و زعامت معصوم، بندگان خدا را به حق نزدیک و از معصیت دور می کند و این خود لطفی است که شامل حال همه انسان ها می شود و لطف خالق بر مخلوق (با توجه به فیّاضیت مطلق خداوند) در نظر عقل امری لازم است؛ بنابراین بر خداوند است‏ ‏انتخاب و تعیین امام.‏(۷)‏.
‏مطلب دیگر این که امامت، مکمّل رسالت است و این جاست که خداوند در غدیرخم، پس از تعیین علىّ بن ابی طالب(ع)به خلافت فرمود:.
‏(اَلْیَومَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِى وَرَضِیْتُ لَکُمُ الإِسْلامَ دِیناً‏(۸)‏؛ امروز دین شما را کامل کردم و نعمت ها را بر شما تمام نمودم و اسلام را برای شما آئین (جاویدان) قرار دادم.) در تفسیر علی بن ابراهیم است که محمدبن مسلم نقل می کند: امام باقر(ع)فرمود: (آخر فریضه أنزلها اللّه تعالى، الولایه، ثم لم ینزل بعدها فریضه ثمّ نزل: اَلْیَومَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ، بکراع الغمیم، فأقامها رسول اللّه بالجحفه، فلم ینزل بعدها فریضه‏(۹)‏؛ آخرین واجبی را که خداوند تبارک وتعالی نازل کرد ولایت بود و بعد از آن درباره هیچ فریضه ای آیه نازل نشد تا این که در کراغ غمیم‏‏(۱۰)‏، آیه (اَلْیَومَ أَکْمَلْتُ …) نازل گردید، پس رسول خدا(ص)در جحفه اعلان نمود و این واجب را انجام داد و بعد هم در مورد هیچ فریضه ای آیه ای نازل نگردید.).
پس امامت و وصایت علی بن ابی طالب(ع)از امور مسلّم بین مسلمانان است و حتی ابوالفتح إربلى (متوفای ۶۹۲ه.ق.) درباره امامت حسن بن على(ع)نیز ادعای اتفاق و اجماع می کند و می گوید: هیچ یک از مسلمانان در امامت امام مجتبی(ع)با ما مخالف نیست و سپس روایتی از اهل سنّت نقل می کند که رسول خدا(ص)فرمود:.
‏(انّ الخلافه بعدى ثلاثون سنه ثم تعود ملکاً‏(۱۱)‏؛ جانشینی بعد از من سی سال ماندگار است و پس از آن به صورت حکومت و سلطنت درخواهد آمد.)‏(۱۲)‏.
‏
پس اهل سنت، حکومت هفت ماهه امام مجتبی(ع)را جزء سی سال می دانند که بعد از آن، معاویه خلافت و جانشینی رسول خدا(ص)را به صورت سلطنت و حکومت در خاندان خود (بنی امیّه) درآورد.
‏بیعت و معیارهای حاکم اسلامی.