تحقیق آویشن باغی ۲۴ ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۲۹ صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

۱
‏آویشن باغی
‏مقدمه
‏آویشن باغی یکی از قدیمی ترین گیاهان دارویی و ادویه ای است .‏«‏ تیموس‏»‏ کلمه ای است یونانی و به معنای شجاع می باشد. این گیاه را نماد شجاعت‏ می دانسته اند. به طوری که در تاریخ آمده است ، زنان یوتان باستان این گیاه را به لباس‏ شوهرانشان که عازم جنگ بودند می دوختند. آنها معتقد بودند که آویشن سبب شجاعت و در نتیجه پیروزی آنها در جنگ می شود. ‏آویشن باغی‏ از قرن شانزدهم رسماً به عنوان یک گیاه دارویی معرفی شد. در تمام فارماکوپه های معتبر از پیکر رویشی آویشن‏ به عنوان داور یاد شده و خواص درمانی آن مورد تأکید قرار گرفته است.
‏اسانس آویشن باغی خاصیت ضد باکتریایی و ضدقارچی دارد. از این اسانس در صنایع داروسازی، صنایع غذایی ، ‏کنسروسازی و صنایع بهداشتی ‏و آرایشی‏ استفاده می شود.
‏مواد مؤثر‏ آویشن باغی خلط آور است و از آن برای معالجه سرفه استفاده می شود. از عصاره الکلی و تنتور تهیه شده از پیکر رویشی آویشن باغی‏ برای معالجه سرفه‏ و گلودرد استفاده می شود. در حال حاضر صنایع داروسازی تعدادی از کشورهای غربی از مواد مؤثر این گیاه داروهای متعددی ساخته و به بازار دارویی عرضه می کنند.
‏مهمترین این داروها‏ عبارتند از : کنپ ، برونشیکوم ، تیمیان کوراینا ، اسپکتون‏ و …
‏آویشن باغی همه ساله در سطوح وسیعی در کشورهای اسپانیا‏ ، آلمان ، فرانسه ، پرتغال، آمریکا ، چک ، اسلواک ، مجارستان و شمال آفریقا کشت می شود.
‏مشخصات گیاه
‏آویشن گیاهی خشبی و چند ساله است. منشأ آن نواحی مدیترانه گزارش شده و در جنوب اروپا در سطوح وسیعی می روید. این گیاه در نواحی نیمه خشک زلاندنو مناطق‏ وسیعی را به وجود می آورد. جنس ‏«‏تیموس‏»‏ شامل گونه های متعددی است که از نظر تیپ‏ شیمیایی (کمیت و کیفیت مواد مؤثره) بسیار متفاوتند.
‏ریشه مستقیم ، کم و بیش چوبی و انشعاب های فراوانی دارد. ساقه مستقیم‏ و چهار گوش و ارتفاع آن متفاوت است و به شرایط اقلیمی‏ محل رویش بستگی دارد و بین ۲۰‏ تا ۵۰ سانتی متر می باشد.‏ پای ساقه چوبی است ، در حالی که قسمت های فوقانی آن سبز رنگ‏ است و انشعاب های فراوانی دارد. با گذشت سن گیاه ، بر تعداد انشعاب های ساقه اضافه‏ می شود و گیاه بسیار انبوه و پر پشت به نظر می رسد.
‏برگ ها کوچک ، متقابل و کم و بیش نیزه ای شکل و بدون نوک و بدون دمبرگ هستند.
‏برگ ها پوشیده از کرک های خاکستری ‏رنگ و حاوی اسانس است. گل ها کوچک ، نر ماده و به
۲
‏رنگ های سفید ، صوری یا ارغوانی مشاهده می شوند. گل ها به صورت مجتمع‏ در قسمت فوقانی ساقه هایی که از بغل برگ ها خارج می شوند، روی چرخه هایی مجتمع‏ پدیدار‏ می شوند. کاسه گل دارای دو لبه کاملاً مشخص است. لبه بالایی دارای سه دندانه‏ کوتاه‏ و نسبتاً پهن‏ و لبه پایینی از دو دندانه بلند و باریک کاملاً مشخص ‏تشکیل شده است. کاسه‏ ‏گل پوشیده از کرک های غده ای حاوی اسانس است ، گلها از سال دوم رویش اواسط اردیبهشت ظاهر می شوند.
‏میوه فندقه به رنگ قهوه ای تیره و طول آن یک میلی متر است‏ . داخل میوه چهار بذر به رنگ قهوه ای ‏تیره وجود دارد. بذر آویشن بسیار ریز است . وزن هزار دانه ‏۲۵/۰ تا ۲۸/۰ گرم است.
‏پیکر رویشی آویشن از بوی مطبوعی برخوردار است که ناشی از وجود‏ اسانس می باشد. اسانس‏ در کرک های غده ای ساخته و ذخیره می شود. ‏اندام های‏ هوایی این ‏گیاه ( غیر از ساقه های چوبی) حاوی اسانس هستند. مقدار اسانس‏ در شرایط اقلیمی ‏مختلف متفاوت و بین ۱ تا ۵/۲ درصد است. در پیکر رویشی‏ آویشن غیر از اسانس‏ ترکیباتی‏ مانند تانن (۸ تا ۱۰ درصد)‏ ، فلاو نوئید ، ساپونین و مواد تلخ وجود دارد.
‏اسانس آویشن مایعی زرد رنگ ‏، سبکتر از آب ، معطر ، قوی و تندمزه است. تاکنون‏ ۳۸ ترکیب در اسانس این گیاه شناسایی شده است. ‏مهمترین ترکیبات‏ اسانس آویشن باغی یک ترکیب فنلی به نام ‏«‏ تیمول‏»‏ است، مقدار این ماده به شدت به شرای اقلیمی‏ محل رویش و نوع گیاه بستگی داشته و بین ۲۰ تا ۵۵‏ درصد است. از ترکیبات دیگر اسانس می توان از ‏«‏ کررواکرول‏»‏ ، ‏«‏ پاراسیمول‏»‏ ، ‏«‏ لینالول‏»‏ ، ‏«‏سینئول ‏»‏ و … نام برد.
‏بذرها دو الی سه سال از قوه رویشی مناسبی برخوردارند. در شرایط اقلیمی مناسب ۱۴ تا ۲۰ روز پس از کاشت سبز می شوند. رشد اولیه این گیاه‏ بسیار کند و بطئی است آویشن باغی در اوایل رویش به سایه بسیار حساس است‏ و به تابش نور کافی نیاز دارد . با گذشت سن ( گیاهان چند ساله‏ )‏ اوایل بهار ( فروردین)‏ رویش گیاهان آغاز می شود و از ‏اواسط اردیبهشت اولین گلها ظاهر می شوند و گلدهی تا اواخر ‏خرداد همچنان ادامه می یابد. ‏چنانچه گیاهان در تابستان‏ برداشت شوند ،تحت شرایط اقلیمی مناسب با تشکیل ساقه های گل دهنده مجدداً به گل می روند.
‏نیازهای اکولوژیکی
‏آویشن باغی گیاهی مدیترانه ای است و در طول رویش به هوای گرم و نور کافی نیاز دارد. این گیاه خشکی دوست است و به سهولت قادر به تحمل کم آبی و خشکی می باشد. کشت این گیاه‏ در زمین های گود و زمین های‏ که سبب آب ایستایی شود مناسب نیست ، زیرا به غرقابی بودن زمین به شدت حساس است. در فصول سرد و در زمستان‏ چنانچه روی گیاهان را برف نپوشاند ممکن است تحت تأثیر سرما قرار گرفته
۳
‏ و خشک شوند. چون نور نقش عمده ای در افزایش ‏کمیت و کیفیت اسانس آویشن باغی‏ دارد. توصیه می شود برای کشت آن از مناطق آفتابی و از دامن های جنوبی تپه ها استفاده شود.
‏خاک های سبک حاوی‏ ترکیبات‏ کلسیم و با ضخامت زیاد سطح الارض ‏خاک های‏ مناسبی برای کشت آویشن باغی هستند. خاک های سنگین برای کشت این گیاه‏ مناسب نیست.‏ و سبب کاهش عملکرد پیکر رویشی و اسانس آن می شود. تهویه خاک‏ نقش عمده ای‏ در افزایش عملکرد‏ دارد. رطوبت و آبیاری زیاد نه تنها برای رویش این گیاه مناسب نیست بلکه سبب کاهش کمیت و کیفیت‏ اسانس آویشن می گردد.
‏«‏ پی اچ ‏»‏ خاک برای کشت آویشن باغی بین ۵/۴ تا ۸ متناسب است.
‏تناوب کاشت
‏آویشن حداقل چهار تا شش سال در یک مکان باقی می ماند. از این رو ، تناوب‏ کشت مناسب برای این گیاه مهم است. آویشن را باید با گیاهانی به تناوب کشت کرد که دوره‏ رویشی کوتاهی داشته باشند و مدت‏ ‏کوتاهی پس از کشت ‏برداشت شوند. گیاهان وجینی گیاهان مناسبی برای این کار هستند. تناوب کشت آویشن با گیاهان ریشه‏ ای چند ساله مناسب نیست و سبب گسترش و شیوع بیماری ها می شود.
‏سه تا چهار سال پس از برداشت آویشن آن را مجدداً می توان در همان زمین کشت کرد.
‏مواد و عناصر غذایی مورد نیاز
‏افزودن مواد و عناصر غذایی مورد نیاز گیاه به خاک باید با دقت انجام گیرد. زیرا ، مواد غذایی فراوان یا کمبود این مواد در خاک هایی که آویشن کشت می شود مناسب نیست و در هر‏ دو حالت سبب کاهش عملکرد پیکر رویشی و اسانس می شود.
‏قبل از کشت ، خاک باید مورد تجزیه و آزمایش قرار گیرد و مقادیر ازت ، فسفر و پتاس ‏آن اندازه گیری و با در نظر گرفتن‏ مقدار آنها اقدام به کود دهی شود.
‏به زمین های تهی از مواد و عناصر غذایی ، در فصل پاییز هنگام آماده ساختن خاک ۲۰ تا‏ ۳۰ تن در هکتار کودهای حیوانی کاملاً پوسیده باید اضافه شود. فصل بهار‏ قبل از کشت گیاه ۵۰ تا ۸۰‏ کیلوگرم در هکتار اکسید فسفر و همین مقدار ‏اکسید پتاس به همراه ‏۴۰ تا ۶۰‏ کیلوگرم در هکتار ازت ، باید در اختیار گیاهان قرار گیرد. از سال دوم رویش قبل از وجین‏ علف های هرز همه ساله فصل بهار باید ‏۳۰ تا ۵۰ کیلوگرم در هکتار ازت در اختیار گیاهان‏ قرار گیرد.
‏از آن جا که آویشن گیاهی چند ساله است لذا خاک مزرعه در طول رویش گیاه ، باید تجزیه شود و در صورت لزوم مواد و عناصر غذایی مورد نیاز گیاه (‏ مانند فسفر ، پتاسیم ، کلسیم و ازت ) به خاک اضافه شود.
‏آماده سازی خاک
۴
‏پس از برداشت گیاهانی که با آویشن به تناوب کشت شده اند در فصل پاییز کودهای حیوانی مورد نیاز به خاک اضافه می شود و با شخم مناسبی به عمق ‏۲۰ تا ۲۵ سانتی متری خاک فرستاده می شود. اوایل بهار پس از شکستن سله ها و خرد کردن کلوخ ها زمین را باید‏ برای کشت آویشن تسطیح کرد.