تحقیق آی اس پی ISP

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۳۴ صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

‏مقدمه:
‏مقدمـه :
‏در سال ۱۹۶۱ که ارتباط ۴ کامپیوتر در دو ایالت مختلف امریکا را جشن گرفتند شبکه های کامپیوتری پا به عرصه ی حیات گذاشت حدود۳۰ سال بعد و در سال ۱۹۹۳ با متصل کردن شبکه های ساخته شده تا آن زمان نام اینترنت را بر شبکه ی بزرگ خود گذاشتند واین آغاز تحولی عظیم بود که نه مردم نه دولتمردان ونه حتی خود سازندگان آن تصورش را نمی کردند. تا امروز که آمار کاربران اینترنت از مرز یک ونیم میلیارد نفر گذشته است وفقط در مدت حدود ۱۵ سال ارتباطات اینترنتی به گونه ایی باور نکردنی رشد کرده است و این نشانه ی نیازی حیاتی است که جوامع بشری امروز در عصر اطلاعات نسبت به گسترش ارتباطات احساس می کنند گسترش اینترنت بخصوص در سال های اخیر در کشورهای درحال توسعه کاملا محسوس است به طوری که مثلا در خاورمیانه یا قاره افریقا طی ۷ سال گذشته رشدی نزدیک به ۱۲۰۰% داشته است.
‏ 
‏اینترنت (Internet)‏:
‏اینترنت چیزی نیست جز شبکه ای که تمام کامپیوتر های جهان را به هم متصل می کند. اینترنت مالکی ندارد. اگر شما کامپیوتر خود را به اینترنت وصل کنید، قسمتی از اینترنت کامپیوتر شماست. تمام کامپیوتر های اینترنت همین طور هستند. هر کس مالک یک قسمت از اینترنت است. فقط باید با هم توافق کنیم از یک پروتکل (Protocol)‏ برای ارتباط استفاده کنیم تا حرف همدیگر را بفهمیم. همین.
‏ ‏تجارت الکترونیک  (e-commerce)‏:
‏تجارت الکترونیک یعنی استفاده از کامپیوتر و شبکه های کامپیوتری برای تجارت. از بازاریابی تا تحویل کالا به مشتری. امروزه تجارت الکترونیک یکی از مهم ترین مباحث عملی تکنولوژی اطلاعات است. در لحظه ای که شما این سطر را می خوانید هزاران دلار از طریق اینترنت جابجا شده است. فروش ‏روزانه‏ شرکت های مانند amazon.com‏ یا Dell‏ فقط از طریق اینترنت ‏بالای ۱ میلیون دلار‏ است.
‏ ‏ارزش نرم افزار:
‏نرم افزار یکی از گرانقیمت ترین کالاهای انفورماتیکی است. شرکت های نرم افزاری هم اکنون بزرگترین شرکت های جهان هستند. مایکروسافت (بزرگترین شرکت نرم افزاری جهان) سالیانه ۵۰۱ میلیارد دلار سود می کند. این رقم به میزان درآمد ۴۰ سال ایران از نفت است.
‏یک مجموعه نرم افزاری شرکت Oracle‏ به همراه طراحی آن (Total solution)‏ در حدود ۳ تا ۴ میلیون دلار ارزش دارد.
‏ ‏ما و تکنولوژی اطلاعات:
‏شما هم فکر می کنید این حرف ها برای ما خیلی فانتزی است؟
‏امارات متحده عربی:
‏اینترنت مانند تلفن، در اختیار همه است. این کشور پیشرفته ترین شبکه ارتباطی منطقه را در اختیار دارد. تجارت الکترونیک از سال آینده در این کشور راه اندازی می شود. امارات از سال ۱۹۹۲ قانون Copy right‏ بین المللی را
‏امضا کرده است. معتبر ترین نمایشگاه کامپیوتر منطقه و دومین نمایشگاه معتبر جهان (Gitex)‏ در دبی برگزار می شود.
‏عربستان سعودی:
‏این کشور با سرعت بسیار زیاد در حال گسترش شبکه های ارتباطی خود می باشد. و پس از امارات بهترین سرویس اینترنت را ارایه می دهد. قانون کپی رایت بین المللی در این کشور اجرا می شود.
‏لبنان:
‏اولین کشوری است که در جهان عرب بانک اینترنتی را راه اندازی کرده است. این کشور امسال قانون Copy right‏ بین المللی را امضا کرده است.
‏هند:
‏پس از امریکا بزرگ ترین صادر کننده نرم افزار است. اکثر متخصصین نرم افزار منطقه هندی هستند. درآمد هند از نرم افزار از درآمد ایران از فرش بیشتر است.
‏مصر:
‏یکی از بزرگترین تولید کنندگان نرم افزار های عربی است. نمایشگاه Gitex‏ از سال آینده در قاهره هم برگزار می گردد.
‏ایران:
‏۱- کپی رایت:
‏هنوز قانون کپی رایت بین المللی را امضا نکرده ایم. این قانون حتی در داخل کشور هم برای نرم افزار اجرا نمی شود. نیرو، وقت و هزینه بسیاری در راه قفل گذاری و شکستن آن در ایران صرف می شود. در ایران شرکت هایی هستند که قفل نرم افزار های خارجی را شکسته و قفل خودشان را روی آن می گذارند. (توضیح اینکه نرم افزار های خارجی که قفل داشته باشند ارزش هایی بالای چند ده هزار دلار دارند).
‏تنها مزیت نبودن کپی رایت در ایران این است که متخصصین نرم افزار ایرانی با آخرین دستاورد های تکنولوژی نرم افزار با هزینه ای در حد صفر آشنا می شوند. اما حاصل کار آن ها یا در ایران کپی می شود یا قابل عرضه در بازار های بین المللی نیست چون با استفاده از نرم افزار های غیر قانونی نوشته شده است. برای مثال یک نسخه از ابزار برنامه نویسی Delphi ‏ درحدود ۳ تا ۴ هزار دلار قیمت دارد و تهیه نسخه قانونی آن برای اکثر متخصصین نرم افزار ایرانی غیر ممکن است. کسانی که تصویب کپی رایت را سدی در مقابل دانشجویان می دانند به این قسمت هم توجه کرده اند؟
‏۲- نرم افزار:
‏اجازه بدهید نگاهی به وضعیت نرم افزار در سال های اخیر داشته باشم:
‏در طی سالیان گذشته تب تند مکانیزاسیون در ایران همه جا را فرا گرفته بود. تمام ارگان ها و ادارات دولتی و غیر دولتی به دنبال مکانیزه کردن سیستم های خود بودند. اولین بازتاب این تب، رشد فروش سخت افزار بود. شرکت های سخت افزاری مانند قارچ از همه جا سر در آوردند. با کمک تکنولوژی های ساخت غرب، سوار کردن یک کامپیوتر از عهده یک کودک دبستانی باهوش هم بر می آید. پس سخت افزار ها فروش رفتند. بدون اینکه طرحی برای استفاده از آن ها وجود داشته باشد. البته شاید بهتر هم شد. چون با بروکراسی موجود در ادارات ایران، اگر بنا بر وجود طرحی هم بود شاید تا به حال تمام نشده بود! و این سخت افزار ها هم فروش نرفته بودند و کاسبی خیلی ها راه نمی افتاد! به هر حال، کسانی که در ایران کارشان نرم افزار بود به امید این بودند که بالاخره این سخت افزار های نیاز به نرم افزار پیدا می کند و کار آن ها هم راه می افتد. واقعا هم در بسیاری از موارد این اتفاق افتاد. و شرکت های موفقی در زمینه نرم افزار رشد کردند. اما وقتی بحث کارفرمای بزرگ کشور (دولت) پیش می آید، وضع جور دیگری است. سخت افزار ها بلا استفاده ماندند و کار بخش انفورماتیک اکثر ادارات دولتی این شد که هر سال گزارشی از عقب مانده بودن سخت افزار های موجود به ریاست ارایه دهند و هزینه ای را صرف به روز رسانی (Upgrade)‏ سخت افزار ها نمایند. سخت افزار در جهان روز به روز در حال پیشرفت است و یک سیستم کامپیوتری بعد از دو یا سه سال از رده
‏خارج می شود. پس کار برای همه بود: سخت افزار فروش ها سخت افزار می فروختند، نرم افزاری ها با بخش خصوصی سرگرم بودند و مدیریت هم شادمان که از تکنولوژی روز را در اختیار گرفته است. در این چرخه گاهی وقت ها یک چیز دیگر هم وجود داشت: شرکت های سخت افزاری / نرم افزاری دولتی. در بعضی از موارد که مدیریت احساس می کرد هنوز تا مکانیزاسیون کمی کار مانده است – و البته آن نرم افزار است- اقدام به برگزاری یک مناقصه می کرد. در این مناقصه چند شرکت خصوصی و چند شرکت دولتی شرکت می کردند. این شرکت های دولتی چون خیلی بزرگ بودند و کار های بزرگی هم می کردند با وجود قیمت های بالا اکثرا برنده مناقصه می شدند. حالا نوبت این بود که اول سخت افزار هایی را که روی دستشان باد کرده بود (مانند Main-frame‏ ها) را بفروشند و بعد هم سرو ته قضیه را هم بیاورند. آخر سر هم مدیریت که با انفورماتیک آشنایی زیادی نداشت نمی فهمید بالاخره اداره متبوعش مکانیزه شده یا نه؟ یا اینکه بالاخره خسته می شد و قید مکانیزاسیون را می زد.
‏حالا عصر ارتباطات است. کامپیوتر ها باید به هم متصل شوند و در شبکه کار کنند. شبکه ها هم باید به شبکه های بزرگتر متصل شوند و در نهایت در اینترنت باشند.
‏پس حالا نوبت فروش تجهیزات شبکه و اتصال به اینترنت است. و این بار تمام این داستان در حال تکرار است. شرکت های فروشنده و نصب تجهیزات شبکه، ارایه دهندگان خدمات اینترنت و …
‏۳- مخابرات:
‏لازمه استفاده از اینترنت و قابلیت های آن وجود بستر مخابراتی مطمئن، سریع و کارآمد است. همچنین متولیان شبکه های مخابراتی باید آن را با تکنولوژی های روز ارتقا دهند. شرکت مخابرات ایران متولی انحصاری این امر در کشور است. ارتباطات سیمی داخل شهری در شهر تهران که پیشرفته ترین شبکه کشور را داراست اجازه استفاده سرعت بیشتر از ۳۳.۶ Kbps‏ [ii]‏را نمی دهد. سرویس دهندگان اینترنت برای اضافه کردن خطوط مخابراتی خود (درصورت کمبود زوج سیم) می توانند هزینه بالایی را متقبل شود و از نوعی Multiplexer‏ [iii]‏که در انحصار شرکت مخابرات است استفاده کند. این تکنولوژی شرکت مخابرات را از کابل کشی مجدد بی نیاز کرده و به این شرکت اجازه می دهد با هزینه بسیار کم تر از خطوط جدید، برای شما خط جدیدی را وصل کند. اما قیمت این خطوط از خط عادی (حتی با هزینه کابل کشی انحصاری) بیشتر است. در مورد خطوط عادی هم که وضع عجیبی وجود دارد. اگر مرکز تلفن شما خط داشته باشد، و محل مورد نظر از نظر کابل کشی مشکلی نداشته باشد، شما می توانید با پرداخت ۱،۰۰۰،۰۰۰ ریال به شرکت مخابرات یک خط تلفن خریداری کنید. اما به این زودی ها منتظر وصل شدن آن نباشید. حتما فکر می کنید تاخیر به علت ترافیک کاری شرکت مخابرات است. شاید. ولی به هر حال می توانید با پرداخت ۱،۰۰۰،۰۰۰ ریال دیگر آن هم در وجه “پست بانک” و بدون اینکه این پرداخت در جایی ثبت شود، ظرف یک هفته خط تلفن را وصل کنید. می ماند سرویس های پیشرفته ویژه مانند انتقال مکالمه، انتظار مکالمه و … . سرویس انتظار مکالمه در صورتی که خط شما اشغال باشد، با زدن بوق شما را از پشت خط بودن دیگران آگاه می کند. این بوق هنگام اتصال به شبکه های اطلاعاتی باعث از دست رفتن اطلاعات و در نتیجه قطع ارتباط می گردد. در تمام جهان این سرویس با گرفتن یک کد وصل و با گرفتن کدی دیگر قطع می شود، تا بتوان ارتباط اطلاعاتی سالمی داشت. اما شرکت مخابرات از دادن کد های قطع و وصل این سرویس به مشتریان خود داری می کند. تنها راه باقی مانده این است که شما سرویس انتقال خط در صورت اشغال بودن را هم خریداری کرده و هنگام کار با کامپیوتر تلفن خود را به ۱۱۹ انتقال دهید!
‏تمام این ها مثال هایی بود از عدم توجه شرکت مخابرات به نیاز های شبکه مخابراتی کشور برای اتصال به شبکه های اطلاعاتی.
‏۴- امور بانکی:
‏بانک ها در ایران چک های یکدیگر (چه چک های عادی و چه چک های مسافرتی) را قبول نمی کنند. البته به تازگی سیستم یکپارچه بانکی کشور (سیبا) در حال راه اندازی است. از آن گذشته، سیستم بانک های اتوماتیک (ATM[iv])‏ مانند خود پرداز ملت، ملی کارت، عابر بانک سپه و … با هم سازگار نیستند. در اکثر کشور های جهان شرکت های ارایه دهنده این خدمات، از بانک ها جدا هستند. آن ها با بانک ها قرارداد می بندند و شعبات ATM‏ را در جاهای مختلف نصب می کنند. ضمنا تمام آن ها از یک پروتکل برای ارتباط استفاده می کنند. به همین خاطر شما می توانید کارت ATM‏ خود را بدون در نظر گرفتن بانکی که در آن حساب دارید در هر ATM‏ استفاده نمایید. پشت سر این کار، یک سیستم مرتبط و یکپارچه بانکی است که در کشور ما وجود ندارد. همچنین کارت اعتباری هنوز در سیستم بانکی ما ایجاد نشده است. علت آن هم احتمالا مشکلی است که این سرویس با سیستم بانکداری اسلامی دارد. به هر حال، در دنیای تجارت الکترونیک کارت های اعتباری و سیستم های یکپارچه بانکی حرف اول را می زنند. بستر این سرویس ها در سیستم بانکداری ما ایجاد نشده است. و به همین علت ما نمی توانیم وارد تجارت الکترونیک شویم.
‏۵- احراز هویت:
‏در دنیای جدید تجارت الکترونیک، احراز هویت اشخاص در شبکه های کامپیوتری و اینترنت نقش مهمی دارد. شرکت های زیادی در جهان کار احراز هویت الکترونیکی را انجام می دهند. بدین معنی که این شرکت ها هویت شما را احراز کرده و به شما یک امضای الکترونیکی می دهند. با این امضای الکترونیکی، شما می توانید نامه ها و حتی
‏قرارداد ها و اسناد مالی را امضا کنید. این امضا قابل جعل نبوده و شما را قادر می سازد در اینترنت تجارت کنید. شرکت هایی که به این کار مشغول هستند، قرارداد هایی با سازمان های بین المللی دارند و مطابق آن ها می توانند احراز هویت و حتی تعقیب قضایی در موارد جعل و سو استفاده را انجام دهند. متاسفانه کشور ما تابه حال این قرارداد های بین المللی را امضا نکرده است و شهروندان ایرانی نمی توانند شناسنامه الکترونیکی داشته باشند. البته علت دیگر آن هم تحریم های بین المللی علیه ایران است که رد پای آن را در اکثر سایت های اینترنت می توان دید.
‏۶- خدمات اینترنت:
‏علت موفقیت اینترنت حضور همه در آن است. در حال حاضر شما نمی توانید یک شرکت خارجی را پیدا کنید که اسم و اطلاعاتی از آن در اینترنت نباشد. شرکت های ایرانی برای حضور در اینترنت چه باید بکنند؟ یک شرکت به دو طریق می تواند از اینترنت بهره ببرد. اول: استفاده از آن برای دریافت اطلاعات. دوم: داشتن صفحات اطلاعاتی در اینترنت برای معرفی خود.
‏در حالت اول، یک شرکت باید یک خط ارتباط با اینترنت خریداری کند. قیمت این ارتباط در ایران از نظر دلاری هم قیمت بازار های جهانی است. اما برای یک ایرانی با در آمد سرانه ۸۰۰۰ دلار، این قیمت بسیار بالاست. البته این سرویس از نظر کیفیت با استاندارد های جهانی بسیار فاصله دارد.
‏در حالت دوم، یک شرکت با پرداخت هزینه ای در حدود ۳،۰۰۰،۰۰۰ ریال می تواند در اینترنت صفحات اطلاعاتی داشته باشد. این قیمت قابل پرداخت است و هزینه بالایی هم به حساب نمی آید.
‏در هر دو این حالات نکته مهمی پس پرده است: ارایه دهندگان خدمات اینترنت.
‏در ایران تعداد زیادی ارایه دهنده خدمات اینترنت (ISP)‏ وجود دارد. اکثر این ISP‏ ها، یک خط اینترنت نسبتا سریع از شرکت های بزرگی که اکثرا دولتی هستند خریداری می کنند و با خرید چند خط تلفن آن را بین استفاده کنندگان تقسیم می نمایند. از آن جا که ارتباط اصلی این شرکت ها از طریق این شرکت های دولتی محدودی برقرار می گردد، قیمت اکثر ISP‏ ها مشابه هم است. و اصولا آن ها نمی توانند رقابتی برای پایین آوردن قیمت انجام دهند. شرکت های بزرگی که ارتباط دهندگان اصلی هستند هم با استفاده از تکنولوژی های قدیمی و گران قیمت نمی توانند قیمت ها را پایین بیاورند. برای مثال تکنولوژی های ارایه شده در ایران مانند ZakNet‏ توسط شرکت داده پردازی، DirectPC‏ توسط ندا رایانه و VSAT‏ توسط شرکت مخابرات و شرکت خدمات انفورماتیک اکنون ارتباطات گران قیمتی هستند که در انحصار چند شرکت بزرگ و دولتی قرار دارند. سرمایه گذار خصوصی هم اگر بتواند از مراحل دریافت مجوز عبور کند، به علت نبودن قانون مشخص، تغییر سیاست ها و محکوم شدن اینترنت از طرف برخی مراجع سیاسی کشور جرات نمی کند دلار ۹۰۰ تومانی خود را به خطر بیاندازد. پس فشار از دو طرف به مصرف کننده می رسد: نبود رقابت، و قدرت خرید پایین ریال. مساله دیگر شهرستان ها هستند. اکثر ISP‏ های ایران در تهران وجود دارند و شهرستانی ها از ارتباط با اینترنت محروم. این خود متضاد با حضور همه در اینترنت که فلسفه آن است می باشد.
‏می رسیم به حالت دوم که انتقال اطلاعات شرکت ها به روی اینترنت است. برای این کار ISP‏ شما باید یک ارتباط سریع با اینترنت داشته باشد. تا بتواند به مراجعه کنندگان متعدد سایت شما در اینترنت پاسخگو باشد. اکثر ISP‏ های ایرانی از داشتن چنین خطوطی محرومند. پس به ISP‏ های خارجی پول می دهند تا اطلاعات شما را در خارج از ایران نگهداری کنند. در این میان ISP‏ ایرانی فقط دلالی می کند. همین. تازه این پول چگونه از کشور خارج می شود هم خود جای سوال است.
‏۷- خط فارسی:
‏خط فارسی یکی از مشکلات بزرگ ورود به دنیای اینترنت است. سایت های فارسی موجود در اینترنت هر کدام از یک Code page[v]‏ برای نمایش اطلاعاتشان استفاده می کنند. متولیان این امر در ایران (شورای عالی انفورماتیک) هیچ استانداردی را در این زمینه وضع نکرده اند. پس از یک مدت گشت و گذار در سایت های فارسی کامپیوتر شما پر می شود از font‏ های مختلف با Code page‏ های متفاوت. حالا همه منتظرند ببینند شرکت Microsoft‏ در نسخه Windows 2000‏ خود چه استانداردی را برای خط فارسی در نظر گرفته است. نبود استاندارد برای خط فارسی مشکلات زیادی را هم در جستجوی اطلاعات در اینترنت بوجود خواهد آورد. هم اکنون به علت کم بودن سایت های فارسی و استفاده کنندگان فارسی زبان این مشکلات خود را نشان نداده اند، اما باید منتظر بود.
‏از سوی دیگر، رسم الخط فارسی هنوز استاندارد مشخصی ندارد. فرض کنید می خواهید در اینترنت به دنبال کلمه “مسوول” بگردید. آیا باید بنویسیم “مسئول” یا “مسؤل” یا “مسوول” تا کلمه مورد نظر پیدا شود؟ اصلا الفبای زبان فارسی چند حرف است؟ آیا حمزه جزو الفبای فارسی است؟ “اشکال” به معنی شکل ها و “اشکال” به معنی وجود مشکل باهم چه تفاوتی دارند؟ آیا باید از کسره و ضمه و فتحه استفاده کرد؟ به اسامی کوچه های تهران دقت کنید. بعضی از آن ها را اگر با حروف لاتین ننوشته باشند نمی توان درست تلفظ کرد. حالا فرض کنید بخواهید در اینترنت به دنبال “اشکال” به معنی شکل ها بگردید. چند مورد نا مربوط پیدا خواهید کرد؟
‏بحث در این مورد تخصصی است و از عهده من خارج. اساتید شورای عالی انفورماتیک، فرهنگستان زبان و ادب فارسی و اساتید زبان فارسی باید بنویسند.