معماری چیست

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۱۱ صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏۲
‏معما‏ری چیست؟
‏به ندرت دانشجویی یافت می‎‏شود که بتواند به روشنی معماری را تعریف کند. تعریف معماری در فرهنگ لغت عبارت است از: هنر و علم طراحی و بنای ساختمان‎‏ها.
‏معماری به عنوان اجتماعی‌ترین هنر بشری با فضای اطراف انسان مرتبط است‏. حضور فضا، بنا و شهر از گذشته تا امروز و در آینده، لحظه‌ای از زندگی روزمره آدمیان غایب نبوده و نخواهد بود. شهرها پر از ساختمان‎‏هایی هستند که با استفاده از هنر و مهارت‎‏های علمی و ریاضی طراحی شده‎‏اند. این مهارت‎‏ها در ترکیب با هم عناصر زیبایی‎‏شناسی نامیده‎‏ می‎‏شوند. اصول زیبایی‎‏شناسی برگرفته از هنر، علم و ریاضیات در طراحی معماری مورد استفاده قرار می‎‏گیرند، مثل کاربرد خط، شکل، فضا، نور و رنگ برای ایجاد یک الگو، توازن، ریتم، کنتراست و وحدت. این عناصر در کنار هم به معماران اجازه می‎‏دهند تا ساختمان‎‏های زیبا و مفید خلق کنند. به بیان بهتر، اصول زیبایی
‏۲
‎‏شناسی به اضافه جنبه‎‏های ساختاری به ساختن یک ساختمان موفق کمک می‎‏کند.
‏موضوع معماری درباره فضاست. تعاریف مختلفی که تاکنون از معماری ارائه شده است، اغلب به گونه‌ای بر اهمیت فضا در معماری تاکید می‌کنند، بطوری‌که وجه مشترک بسیاری از این تعاریف، در تعریف معماری به عنوان ‏فن سازماندهی‏ فضا است. به عبارت دیگر موضوع اصلی معماری این است که چگونه فضا را با استفاده از انواع مصالح و روش‎‏های مختلف، به نحوی خلاق سازماندهی کنیم. از دیدگاه ‏ ‏اگوست پره‏(Auguste Perret‏) ، معماری هنر سازماندهی فضاست و این هنر از راه ساختمان بیان می‌شود. ‏ادوارد میلر اپژوکوم‏ (Edvard‏ Miller‏ Upjokom‏) نیز معماری را هنر ساختن و هدف کلی آن را محصور کردن فضا برای استفاده بشر تعریف می‌کند. به گفته ‏لامونت مور ‏(Lamont‏ Moore‏) نیز معماری هنر محصور کردن فضا جهت استفاده بشر است.
‏۴
‏دهه های ۶۰ و ۷۰ در قرن گذشته ، بستر نقدی درون زا و همه گیر نسبت به نتایج مدرنیسم در جامعه انسانی بود.آن دیدگاهی که طبعا در مسیر تفکر نقادانه و انسان مدارانه مدرنیته شکل گرفته بود ، وجوه تاریک و غفلت هائی را در کنار جامه عمل پوشاندن به باور بهشت روی زمین به همراه داشت که جدا از تلاش های مقدسی که برای نیل به آزادی و برابری و بالفعل کردن استعدادهای نهفته در طبیعت و انسان انجام می داد ، اما باز هم به دلیل نگاه سودمند مدارانه و فرصت طلبانه ( نگاه ابزاری مدرن ) و بهره برداری بی رویه و بی حد و مرز منابع ، تا اندازه ای که حتی حدود دیگران را نیز زیر سؤال ببرد ، سبب گردید مرزهای حتی بعضی از این شعارهای مقدس ، شکسته شود و باعث گردد زمین در مرحله نابودی قرار گیرد.جنگ جهانی دوم که قبل از این دهه اتفاق افتاد ، اوج این فجایع بود. در این دهه بود که بعد از جنگ اعراب و اسرائیل و تصمیم کشورهای نفت خیز خاورمیانه در مورد عدم صادرات نفت به کشورهای پیشرفته ، مهمترین زنگ خطر یعنی تامین انرژی برای غربیان ، نواخته شد.البته نقد ماشینی شدن انسان مدرن و صدماتی که از این دیدگاه بر پیکره و بستر زندگی ، چه زمین و چه باورهای جمعی حاصل شده بود نیز از دسته این اعلام خطرها و نقدها بود.به عنوان مثال ، کتاب تراژدی مشترکات نوشته هاردین در سال ۱۹۷۷ و کتاب کوچک زیباست نوشته شوماخر در سال ۱۹۷۴ به بررسی انهدام زمین و کلیه دارائی های مشترک انسان بر اثر این تولید بیش از حد و زیاده خواهی ، پرداخته بودند.به هرحال باور جمعی در دفاع از سرمایه مشترک و اصلی انسان ، یعنی زمین و محیط زیست ، و تلاش سازمان های دولتی و بین المللی و محققین و صاحب نظران جهت ارائه راهکارهای عملی ، سبب ایجاد تحولات در زمینه های مختلف گشت و البته این تلاش در معماری نیز جریان یافت.در واقع ، توسعه پایدار، بازنگری اصلاح طلبانه ای به مدرنیسم و سنت ، و راهکارهای آشتی جویانه مابین این دو ، بوده است.در سال ۱۹۸۳ در اجلاس نروژ ، توسعه پایدار اینگونه تعبیر شد : ” توسعه ای که نیازهای کنونی را بدون کاهش توانایی نسل های آتی در تامین نیازهایشان برآورده کند. ” بر این اساس توسعه پایدار ، نوعی توسعه است که در مقیاسی به نیاز بشر کنونی پاسخ گوید که امکاناتی را که می تواند به نیاز آیندگان پاسخ گوید ، نابود نسازد.با توجه به این نکات ، طراحی پایدار نوعی دخل و تصرف در محیط است که تلاش می کند راه حل هائی را ابداع نماید که با اهداف محیطی ، اجتماعی و اقتصادی در یک نگاه کل نگر و درهم آمیخته ، به تعادلی دست یابد که بتواند کیفیت برتری را برای زندگی نسل کنونی ، و میراث مناسبی را جهت آیندگان ، فراهم سازد.
در معماری معاصر
‏۵
‏، این تغییرات که با توجه به معیارهای زیست اقلیمی و پایداری پدید می آیند ، هر روز اهمیت بیشتری پیدا کرده و سخن از پایداری در معماری را نه تنها به پایداری فیزیکی ساختمان ، بلکه به پایداری و حفظ یک کلیت به هم پیوسته یعنی سیاره زمین و منابع انرژی آن نیز می توان تعبیر کرد که در آن ، مواد و منابع در دسترس ، بیش از هدر دادن یا نادیده گرفتن شان ، می بایست با کارائی بیشتری در همه جهات بکار گرفته شوند و به تعبیری با بهره گیری از بوم شناسی ساختمان ، که تاکید بر قابلیت تلفیق ساختمان با عوامل محیطی و جوی دارد ، سعی در نیل به کیفیات فضایی و آسایش ، کالبد و فرم مناسب ، در طراحی معماری می تواند باشد.جهت نیل به این اهداف ، معماران و صاحب نظران سعی کرده اند با ارائه گونه ها و الگوهای متفاوت و بررسی راه های گوناگون ، گونه هائی از معماری را که بتواند در دست یافتن به این اهداف ( توسعه پایدار ) مناسب تر باشد و مشکلاتی از قبیل : ۱- اشغال شدن تمام فضای جامعه با ساختمان های متراکم و انبوه و با نماهائی صلب و بی روح ( از جنس بتن و فولاد و آلکوباند و مصالحی از این قبیل ) و خالی از هرگونه پوشش گیاهی یا مصالح طبیعی قابل بازیافت و تجدید پذیر و در نتیجه آسیب دیدن و کسل شدن روحیات انسان ها به عنوان افرادی که در تمام مدت شبانه روز، حداقل با یکی از چنین فضاهائی سر و کار دارند ، و در نتیجه کم شدن ظرفیت روانی آنها و ایجاد درگیری های مکرر و کاهش بازده کاری افراد.۲- استفاده از منابع انرژی تجدید ناپذیر و استفاده از سوخت های فسیلی و ایجاد آلودگی محیطی ( گازهای سمی ) و عدم توجه کافی به بازیافت مواد و مصالح دارای عمر مفید طولانی ۳- هزینه بالای مصرف انرژی وعدم توجه به استفاده از مصالح بومی ( محلی ) و در نتیجه افزایش هزینه های حمل و