سیستم های چند برنامگی (دانلود رایگان)
سیستم های چند برنامگی (دانلود رایگان)
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۱۱ صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
۲
سیستم های چند برنامگی Multiprogramming
در نسل سوم کامپیوترها (۸۰-۱۹۶۵) از مدارات مجتمع (Integrated Circuit=IC) برای ساخت کامپیوترها استفاده شد. به طور کلی برنامه را می توان به دو دسته تقسیم کرد: یکی برنامه ها با تنگنای محاسباتی (CPU bound یا CPU Limited) مانند محاسبات علمی سنگین که بیشتر زمان کامپیوتر صرف محاسبات CPU می شود و دیگری برنامه ها با تنگنای (I/O Limited) I/O مانند برنامه های تجاری که بیشتر زمان کامپیوتر صرف ورود داده ها و خروج اطلاعات می شود.
یک اشکال مهم سیستم های دسته ای این است که وقتی کار جاری برای تکمیل عملیات I/O مثلاًٌ بر روی نوار گردان منتظر می شود، در این حال CPU بیکار می ماند مجبور است صبر کند تا عملیات I/O به اتمام برسد. در برنامه های CPU Limited این اتلاف وقت اندک است ولی در برنامه های I/OLimited ممکن است حدود ۸۰ تا ۹۰ درصد وقت CPU به هدر برود.
برای رفع این مشکل از تکنیک multiprogramming استفاده می شود. بدین ترتیب که حافظه به چند قسمت تقسیم شده و در هر قسمت یک برنامه مجزا قرار داده می شود. وقتی که یک کار برای تکمیل عملیات I/O منتظر می ماند، پردازنده به کار دیگری داده می شود. اگر تعداد کارهای موجود در حافظه کافی باشد می توان CPU را تقریباً صد درصد مشغول نگه داشت. البته نگهداری همزمان چند برنامه در حافظه نیاز به مدیریت خاص حافظه دارد تا برنامه ها بر همدیگر اثر سوء نداشته باشند. لذا مدیریت حافظه بحث مهمی در سیستم عالم می باشد.
۲
پس سیستم های چند برنامگی فقط یک پردازنده دارند و به کمک مکانیزم وقفه بین کارهای I/OLimited , CPU-limited سوئیچ می شود و به ظاهر اجرای این برنامه ها به صورت موازی و همزمان صورت می گیرد و بدین ترتیب بهره وری از سیستم افزایش می یابد.
یک شیوه برای بالا بردن راندمان CPU آن است که تعداد کار CPU – Limited را با I/OLimited مخلوط کنیم. ولی در عمل امکان تقسیم بندی کارها قبل از اجراء شدنشان وجود ندارد. از طرف دیگر برنامه ای ممکن است در ابتدا CPU – Limited باشد ولی در حین اجراء تبدیل به I/OLimited گردد.
سیستم های اشتراک زمانی Time –Sharing
این سیستم ها از اویل سالهای ۱۹۷۰ در نسل سوم کامپیوترها معمول شدند. سیستم اشتراک زمانی در واقع تعمیم سیستم چند برنامگی است.
در سیستم های چند برنامگی کاربر ارتباطی با کامپیوتر نداشت و خطایابی برنامه ها مشکل بود چرا که زمان برگشت نسبتاً طولانی اجازه آزمایش کردن متعدد را نمی داد. در سیستم اشتراک زمانی کاربر به کمک ترمینال (Terminal) که شامل کی بورد (برای ورودی) و مونیتور (برای خروجی) است با کامپیوتر به صورت محاوره ای
