تحقیق تیموریان دودمانی مغول تبار بودند ( ورد)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۹ صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏تیموریان‏ دودمانی مغول تبار بودند.بنیادگزار این دودمان ‏تیمور‏ گورکانی بود که در آسیای میانه می زیست و ‏سمرقند‏ پایتختش بود.‏او مرزهای ‏خود را نخست در سرتاسر ‏آسیای میانه‏ و آنگاه سرتاسر ‏خراسان‏ و آنگاه همهء بخشهای ‏ایران‏ و ‏عثمانی‏ و بخشهایی از ‏هندوستان‏ گسترد.‏نامدارترین جانشینانش ‏شاهرخ‏ پسرش و ‏بایسنقر میرزا‏ پسر شاهرخ بودند.‏نوادگان تیمور چندی پستر فرمانروایی خود را به هندوستان بردند و ‏شاهنشاهی مغولی هندوستان‏ را بنیاد گذاردند.
‏تیمور با اینکه بسیار خونریز بود ولی به دانش و هنر کشش نشان می داد،از اینرو هنرمندان و صنعتگران از کشتارهایش در امان می ماندند.فرزندان او نیز سیاست بنیادگذار دودمان تیموریان را پی گرفتند. که می توان به تاسیس رصدخانه، مسجد و مدرسه اشاره کرد. هنر ‏مینیاتور‏ نیز در این دوره از تاریخ ایران به اوج خود رسید. ‏ابوسعید‏ پادشاه توانا، با کفایت، هنر دوست این خاندان نیز خود هنرمند بود. ‏او طرفدار ‏متصوفه‏ و اهل ‏عرفان‏ بود و مشایخ ‏صوفیه‏ را گرامی می داشت و بعد او بود که خاندان تیموریان به ‏صوفی گری‏ روی آوردند.
‏بازماندگان تیموریان
‏نوادگان ‏پادشاهان‏ تیموریان هنوز ساکن ایران هستند و اکثریت آنان در نواحی اطراف ‏تهران(‏به ویژه ‏رودهن) ‏و ‏همدان‏ پیرو مسلک ‏صوفی گری‏ هستند. ‏زبان مادری بازماندگان این سلسله گویشی از ‏ترکی‏ است که خاص و ویژه خودشان است و پیوندهای خانواگی در بینشان بسیار رایج است. ‏گفته می شود آنان بعضا شاخه ای از ‏اهل حق‏ نیز می باشند. ‏ولیکن اختلاف عقیده ی بسیاری بین آنان و دیگر پروان اهل حق است. ‏برای مثال سبیل خود را کوتاه نگاه داشته، ‏محمد‏ را خاتم انبیا دانسته و حتی ‏علی‏ را تنها یک انسان اما با روحیات خداوندی می شناسند.
‏همچنین گفته می شود آنان همچنین به مانند اجداد خویش و بر خلاف دیگر پیروان اهل حق، به علم و هنر بسیار علاقه داشته و در کارهای اقتصادی سالم بسیار فعال هستند.
‏الف : از ورود تیمور تا اغاز سلطنت شاهرخ ( ۸۰۷-۷۸۳‏)
‏با گذشت مدت زمانی نزدیک به پنجاه سال از درگذشت ابوسعید بهادرخان آخرین ایلخان مقتدر و هرج و مرجهای پیامد آن و در حالیکه خرابیهای ناشی از تهاجمات مغولان به طور کامل ترمیم نیافته بود و حتی در اثر رقابتهای امرا و شاهزادگان در این دوران فترت رو به تشدید نهاده بود ؛ ایران زمین دگربار به مصیبتی گران در اثر تهاجم ترکان تیموری دچار گردید . هر چند آنگونه که از تاریخ برمی آید مردمان آن روزگاران ایران زمین آرزومند آمدن صاحب قدرتی بودند که بتواند این هرج و مرجها و نزاعهای بی پایان را پایان بخشد . گویی حتی بزرگمردی چون حافظ وقتی از قدرت یافتن تیمور در ماوراء النهر آگاه می گردد آمدن او را آرزو نموده و می گوید
:
« ‏خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم
‏کز نسیمش بوی جوی مولیان اید همی »(دیوان حافظ ؛ ص۳۳۸‏)
‏به هر حال و به هر طریق حاصل تهاجمات پیاپی این مهاجمان ترک نژاد که به فرماندهی تیمور به چنین کاری دست یازیده بودند نیز چون حملات مغولان چیزی به جزکشتار و ویرانی و تاراج و غارت نبود .
‏در حقیقت تیمور بنیانگذار سلسله تیموری بسان چنگیزجهانگیری را وجهه خویش ساخت و در نیل بدین هدف از هیچ کاری فروگذار نکرد. اوکه «در کشورگشایی جهانگیری و صولت وشجاعت و دلیری نظیر… چنگیزخان»(لب التواریخ ؛صص۲۰۲)بود در کشورگشائیها و فتوحات خویش چون چنگیز رفتار می نمود و این باتوجه به نوشته های تاریخ نگاران امری مسلم است . چنانکه بقای بلخی نگارنده تذکره مقیم خانی به هنگام بیان وقایع اصفهان پس از حمله تیمور چنین می نویسد
:
«‏بعد از فتح صفاهان قتل عام جمهور انام فرماید ودر بعضی از‏ تواریخ مسطوراست که حدود چهل هزار کس را در آن روز علف سیوف آبدارگردانیدند . »(مجموعه تذکره مقیم خانی‏)
‏با تمام این احوال می توان وجه تمایزی نیز میان تیمور و چنگیز در نظرداشت . برابر با تاریخ ؛ چنگیز و بیشترجانشینانش به طورکلی با علم و دانش بیگانه بودند و آن را به هیچ می انگاشتند اما تیمور و جانشینانش بنا به شهادت بسیاری از تاریخ نگاران دانش دوست و ادب پرور بودند. در تایید این گفتار می توان به گفته ابن عربشاه استناد نمود . ابن عربشاه با وجود آنکه از مخالفان تیمور به شمار می آمد درمورد علم دوستی و عالم پروری او چنین بیان داشته است:
« ‏تیمور دوستدار دانش و دانشمندان بود. فضلا اسادات و بزرگان را به سزا نواخته ، آنان را گرامی و به خود نزدیک و برهمه عالمیان مقدم می داشت . هریک را به جایگاهی شایسته بر آورد . حق حرمت آنان رانیک می شناخت .»(زندگی شگفت اور تیمور ؛ص۲۹۷