تحقیق تعمیر و نگهداری ساختمان ۱۰ ص ( ورد)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۷ صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏نمای بی هویت ،شهر را بی هویت می ‏کند
‏نمای هر ساختمان در شکل‌دهی به مجموعه شهری که در آن حضور دارد، موثر است. اگر ‏به نمای یک ساختمان بدون در نظر گرفتن نمای دیگر ساختمان‌های شهر توجه شود، همگونی ‏نمای شهری در مجموع از بین می‌رود. به نقل از پایگاه اطلاع رسانی شهرسازی و معماری، ‏بررسی آماری نشان دهنده این موضوع است که در هر سال ‏۵۰‏ میلیون نفر به جمعیت شهر ‏نشین کشورهای در حال توسعه اضافه می‌شود.
‏در ایران نیز شهر نشینی طی دهه‌های ‏گذشته با شتاب فزاینده ای گسترش یافته و همچنان این روند ادامه دارد. رشد سریع ‏جمعیت و گرایش مردم به شهر نشینی، تقاضای فزاینده‌ای را برای تهیه مسکن به دنبال ‏داشته که این موضوع در پی خود مشکلات عدیده ای در زمینه توسعه شهری بوجود آورده ‏است. ناتوانی در پاسخگویی مطلوب و مناسب به این مساله، وضعیت نا مطلوبی را به صورت ‏بی مسکنی، بد مسکنی و تنگ مسکنی برای بسیاری از اقشار جامعه به همراه آورده ‏است.
‏مسکن به عنوان یکی از نیازهای نخستین بشر، ابتدایی ترین سوالی بوده که ‏انسان سعی در یافتن پاسخی مناسب و معقول برای آن بوده است، اما همیشه در برنامه ‏ریزی‌های ملی به مسکن نه به عنوان محلی برای آسایش ساکنان در ابعاد عینی و ذهنی، ‏بلکه به عنوان یک مشکل اقتصادی و فقط از این بعد بر خورد شده است.
‏سازندگان و ‏تولیدکنندگان مسکن آزاد به‌دلیل اینکه به‌دنبال فروش سریع و بازگشت سرمایه خود ‏هستند، سعی در هر چه بیشتر مطرح کردن خود در محله مسکونی و نمایشی متمایز از بنای ‏خود دارند و به همین دلیل یکی از دلایل عمده ناهماهنگی نمای ساختمان‌ها در سطح شهر ‏هستند.
‏در رابطه با مسکن تعاونی شرایط بدتری وجود دارد. به دلیل وضعیت مالی ضعیف ‏سازندگان و اینکه ساکنان و مالکان به‌دنبال فروش ساختمان نیستند، بدون انجام عملیات ‏پایانی نظیر نماسازی مورد استفاده قرار می گیرند و یا با کمترین هزینه و بدون طراحی ‏نما، حجم و کالبد ساختمان رها می‌شود. البته در سال‌های اخیر در شهر تهران هیچ ‏ساختمانی بدون نماسازی نبوده است، لیکن این مساله در شهرستان‌ها همچنان انجام ‏می‌شود.
‏چگونه به موضوع نما در معماری بیندیشیم؟
‏نما در لغت نامه دهخدا به ‏معنای صورت ظاهری هر چیزی، آنچه که در معرض دید و برابر چشم است، آنچه از بیرون سوی ‏دیده می شود، منظره خارجی بنا و عمارت،‌ قسمت خارجی ساختمان و نماسازی، فن روسازی ‏ساختمان و ساختن نمای عمارت است.
‏در سال‌های اخیر پس از مطرح شدن دوباره اهمیت ‏فضاهای عمومی و ارزش زندگی شهری، نما اهمیت دوباره ای یافته است. نما در عمل درون ‏ساختمان را از بیرون و فضای خصوصی را از فضای عمومی جدا می کند. نما حاکی از موقعیت ‏فرهنگی سازندگان ساختمان است و نشانگر میزان نظم طرح ساختمان، امکانات و ذوق تزیین ‏و خانه آرایی طراح و مالک است. یک نما به مثابه معرفی وضعیت ساکنان ساختمان در بین ‏عموم است. نما در واقع صورت ساختمان و بهترین بیان حالتی است که فرد طراح یا مالک ‏از خود در برابر بیرون دارد. نماهای داخل ساختمان بیشتر جنبه خصوصی دارند، لیکن
‏نماهایی که به سمت کوچه و بافت شهر باز می‌شوند، جنبه عمومی تر دارند.
‏بنابراین ‏وجوه پشت و جلوی ساختمان از یک طرف دارای نمود اجتماعی و از طرف دیگر نمود مشخص ‏ساکنان خود است بنابراین نمای هر ساختمان باید هم با فضای عمومی همبستگی داشته باشد ‏و هم بتواند حجم داخلی ساختمان را بیان نماید.
‏نمای هر ساختمان موثر در مجموعه ‏شهری است که در آن حضور دارد و این تاثیر را در بدنه خیابان‌ها یا میدان‌ها که در ‏آن قرار گرفته است می گذارد. اگر به نمای ساختمان واحدی، بدون در نظر گرفتن نمای ‏دیگر ساختمانها فکر شود، همگونی نمای شهری در کلیت از بین می‌رود.
‏تناقض بین ‏جنبه شهری و بیان فردی نما در صورتی می‌تواند از بین رود که ساختمان جزیی از شهر در ‏نظر گرفته شود و ارتباطات آن با محیط اطراف چند جانبه باشد. نمای رو به کوچه و ‏خیابان باید تابع عوامل همبستگی بین نماهای اطراف باشد. اما در عین حال بر اساس ‏ترکیبی از اجزا مختلف بر حسب عملکرد، ابعاد و مصالحشان شخصیت خاص خود را ‏دارد.
‏نما در واقع یک سطح صاف و تخت نیست بلکه آن سطح انتقالی بین فضای داخل و ‏خارج است که با عقب نشستگی و پیش آمدگی، تراس و غیره با فضای داخل مسکن ارتباط پیدا ‏می‌کند.
‏برای اینکه نمای ساختمان حریم خصوصی ساکنان خود را حفظ کند باید نسبت به ‏خیابان بسته‌تر و محفوظتر باشد.
‏نمای ساختمان باید به‌دنبال خلق یک کلیت هماهنگ ‏به‌وسیله تناسب خوب پنجره ها، بازشوهای در، سایبان و محدوده سقف‌ها،‌ سازه عمودی و ‏افقی، مصالح، رنگ، عناصر تزیینی و… باشد. پنجره‌ها همواره با دیگر عناصر دیوار، ‏‌سطوح باز و بسته، تیره وروشن، صاف و ناهموار را بوجود می آورند. به علت تکرار دوره ‏ای پنجره ها، در ساختمان‌های چند طبقه، نظم کاملی به چشم می‌خورد. اما گاه به‌علت ‏افزایش نور در طبقات بالاتر کاهش داده می‌شود و این نظم آهنگ خود را از دست ‏می‌دهد.
‏جداسازی عناصر افقی و عمودی تاثیر کلی در نما دارد. تناسبات عناصر ‏ساختمان لازم است با کل ابعاد ساختمان مطابقت داشته باشد. برای مثال در ساختمان‌های ‏کوتاه عریض، ابعاد عرضی غالب خواهد بود. در ساختمان‌های بلند عناصر باریک برتری خود ‏رانشان می‌دهند. در و پنجره و نعل درگاه‌ها تاثیر خاصی در نما می‌گذارند. ‏ناودان‌ها، سایه بانها، پیش آمدگی‌های سقف و بالکن‌ها ایجاد سایه های خاصی بر روی ‏نما می‌کنند.
‏تفاوت سطح ها باید در نما مشخص باشد. برای مثال بین طبقه همکف، ‏سایر طبقات و طبقه انتهایی باید یک تفاوت اساسی وجود داشته باشد. ترکیب کلی نما در ‏واقع نظم در این تفاوت‌ها است.
‏عناصر اصلی نما مثل پنجره، در، سطوح و محدوده ‏پایانی سقف و غیره در شکل، رنگ، و مصالحشان با یکدیگر اختلاف دارند. این عناصر ‏معناهای متفاوتی دارند. مثلا نمی‌توان بالا و پایین پنجره و در را با هم هم‌ردیف ‏کرد. اگر ارتفاع این بازشوها یکسان نباشد می توان از ضرایب مشترک و یا رنگهای یکسان
‏استفاده نمود. نسبت‌های هندسی نقش تعیین کننده ای در هماهنگ سازی ظاهر نما دارند. ‏می‌توان پنجره ها را در گروه‌های کوچکتر ترکیب شده که شکل مشخصی را ایجاد می‌کنند ‏دسته بندی کرد. نماها می توانند از نظر مصالح نیز با یکدیگر متفاوت باشند.
‏مصالح ‏نما در رنگ، شکل، زبری و خشنی نما تاثیر می گذارد. مصالح بومی نشان می‌دهد که نما ‏مربوط به چه منطقه ای است.
‏ترکیب پنجره ها، ایوان‌ها، درها و به‌طور کلی ‏بازشوها، همچنین بافت و جنس نما و کمپوزسیون آن در هر عصر متفاوت است و در عین حال ‏در یک تداوم شهری تغییر می‌کند. طراح می‌تواند نما را به عالیترین حد ترکیب معماری ‏برساند و یا آنرا تا حد یک سطح بدون طراحی و فکر رها کند.
‏در اعصار مختلف ‏بازشوها به شکل مشابهی در سطح نما قرار می‌گیرند و تنوع در قرار گیری آنها تابع ‏عوامل داخلی چون بزرگی ساختمان، عریض بودن آن و یا عوامل اقلیمی چون جهت قرارگیری و ‏محل قرارگیری است. در پهنای دیوار نما تعبیه پنجره دو جداره، آفتاب‌شکن، سایبان و … ‏نقش تنظیم کننده شرایط آب و هوایی فضاهای داخلی را خواهد داشت.
‏در دیوارهای ‏باریک معاصر این عمل با جلو و عقب آمدن ساختمان انجام می‌شود. یکی از عوامل ضروری ‏درهویت نما تعیین محدوده نما است. نمایی می تواند در طرح خود موفق باشد که به این ‏سوال‌ها پاسخ گوید. محدوده عمودی جانبی ساختمان کجاست؟ خط پایانی افقی ساختمانی ‏چگونه است و مرز ساختمان در آسمان به چه شکل است؟ انتهای ساختمان چگونه به پایان ‏می‌رسد؟ گوشه‌های ساختمان چه وضعی دارد؟ اگر ساختمان همسایه ای دارد ارتباط نمای ‏ساختمان فعلی با نمای همسایه چگونه به پایان می رسد؟ گوشه های ساختمان چه وضعی ‏دارد؟ اگر ساختمان همسایه دارد ارتباط نمای همسایه چگونه است و اگر در فضا قطع می ‏شود این ارتباط چگونه است.
‏محدوده های افقی ساختمان عبارتند از نقطه اتصال به ‏آسمان ( محدوده پایانی ساختمان) نقطه اتصال به زمین (‏محل نشستن ساختمان بر زمین) و ‏پوشش ساختمان مثل بام و شیروانی. محدوده پایانی ساختمان باید معنای اتمام ساختمان ‏را با خود داشته باشد و طبقه همکف ساختمان را با خود داشته باشد و طبقه همکف ‏ساختمان باید مفهوم نشستن ساختمان بر زمین را برساند. طبقه همکف باید در محدوده قد ‏افراد کشش لازم را بر عابر پیاده و بیننده ایجاد کند.
‏کنج یا گوشه نما در واقع ‏محل برخورد دو نمای عمود بر هم است. کنج می‌تواند حالت عمود ‏۹۰‏ درجه، نیم دایره یا ‏سه وجهی را داشته باشد و هر کدام می تواند تاثیرات متفاوتی را در نما بگذارد. در یک ‏میدان یا چهارراه هماهنگی کنجهای ساختمان هایی که در چهار طرف آن قرار گرفته است می ‏تواند در نمای شهری تاثیر زیبایی داشته باشد.
● ‏نمای ساختمان خالق نمای شهری است :
‏نمای شهری از مجموعه نماهای مشرف به فضای عمومی به‌دست می آید. این نماها از ‏جهتی همگن و از جهتی ناهمگن هستند. می‌توانند همگن باشند چون با استفاده از زبانی
‏مشترک روی بدنه اجزا شهر اجرا می شوند و اما از آنجا که هر کدام از این فضاها به ‏کمک این زبان، مقاصد و نیازهای خود را بیان می‌کند، ناهمگن هستند. در شهرهای ما ‏زبان مشترکی بین نماها وجود ندارد. نه فرهنگ مشترکی برای بیان دارند، نه مصالح ‏یکسانی به‌کار گرفته اند و نه سبک مشخصی را دنبال می‌کنند.
‏در واقع هر یک از ‏نماها در شهر نشانه وضعیت اقتصادی و اجتماعی سازنده و نحوه تفکر و نگرش او به مسایل ‏مختلف است.
‏نمای شهری در واقع ترکیبی از اجزا متفاوت است که بر اساس اتفاقاتی که ‏در خیابان‌ها ومعابر می‌افتد شکل می گیرد.
‏این اجزا در صورت رعایت مسایلی که پیش ‏از این نیز به آن پرداخته شد می‌توانند با‏ یکدیگر نقاط اشتراک جالبی داشته باشند که ‏نمی توان وجود آنها را نفی کرد.
● ‏عنُاصر پراهمیت درنما :
‏ورودی یکی از عناصر ‏حایز اهمیت نما در ساختمان است که محل و اهمیت طراحی آن به شکل مستقیم نمایانگر نقش ‏و عملکرد ساختمان است. در ورودی نشانه گذر از فضای عمومی خارجی به فضای خصوصی داخلی ‏و یکی از مهم ترین عناصری است که می‌توان به عنوان نشانه ساختمان از آن نام ‏برد.
‏لیکن به‌دلیل اهمیت اقتصادی که سطوح ساخته شده داخلی برای سازندگان دارند، ‏اغلب ورودی‌ها به فضاهای کم اهمیتی تنزل یافته اند. سرمایه گذاران ساختمانی هم فقط ‏به رعایت ضوابط ضروری طراحی ساختمان بسنده می‌کنند.
‏بیشترین مشکل زمانی است که ‏ورودی وسایل نقلیه به حیاط پارکینگ با ورودی خود ساختمان یکی شود. در این حالت فرد ‏وارد شونده به ساختمان فقط یک راه باریک کنار دیوار برایش باقی می‌ماند. گاه نیز ‏ورودی یک ساختمان مسکونی بیش از حد پرتجمل است، به‌نحوی که عملکرد ساختمان را ‏دگرگون می‌سازد. زمانی هم ورودی به یک بنای بزرگ تنها با روزنه‌ای امکان پذیر ‏می‌شود. تناسب ورودی و حجم ساختمان می تواند نقش مهمی در توجیه عملکرد و شکل ‏ساختمان داشته باشد.
‏از آنجا که طبقه همکف ساختمان قسمت اتصال به زمین یا کف ‏پیاده رو است، به صورت قابل توجهی در معرض دید قرار می‌گیرد. طبقه همکف اهمیت ویژه ‏ای در زندگی شهری دارد، به این علت که عابران پیاده این قسمت را به‌طور مستقیم ‏می‌بینند. از این رو نمای این قسمت پر اهمیت است و مصالح مورد استفاده در این قسمت ‏باید نسبت به بقیه ساختمان با دوامتر و مستحکم تر باشد تا عابر در نگاه به نمای ‏ساختمان احساس ثبات کند. ساختمان‌هایی که طبقه همکف آنها عملکرد تجاری دارد، ‏به‌دلیل تغییر دکوراسیون واحدهای تجاری دایما دستخوش دگرگونی می‌شوند. همین موضوع ‏موجب می‌شود که ساختمان مذکور شخصیت ثابت خود را از دست داده و دارای نمای شناخته ‏شده ثابتی نباشد.
‏تراس‌ها چشم اندازهای جدیدی نسبت به فضاهای بیرون برای ساختمان ‏فراهم می‌آورند. بالکن‌ها نباید حالت موقت و ناپایداری که در بیننده تصور به‌راحتی