تحقیق اعتقادات مسیحیت ۲۸ ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۳۴ صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏اعتقادات مسیحیت‏……………………‏…………………………………………..‏………‏…………. &‏ ۱
‏آیین‏ ‏مسیحیت‏ ‏یکی‏ ‏از‏ ‏دین‏‌‏های‏ ‏بزرگ‏ ‏دنیای‏ ‏امروز‏ ‏است‏. ‏دینی‏ ‏که‏ ‏با‏ ‏پیشینه‏‌‏ای‏ ۲۰۰۰ ‏ساله،‏ ‏در‏ ‏بسیاری‏ ‏از‏ ‏جوامع‏ ‏انسانی‏ ‏کنونی‏ (‏عمدتاً‏ ‏غربی‏) ‏حضوری‏ ‏ریشه‏‌‏دار‏ ‏داشته‏ ‏و‏ ‏خاستگاه‏ ‏تحولات‏ ‏فرهنگی‏ ‏و‏ ‏اجتماعی‏ ‏متعددی‏ ‏در‏ ‏تاریخ‏ ‏حیات‏ ‏آنها‏ ‏بوده‏ ‏است‏. ‏هسته‏ ‏اصلی‏ ‏و‏ ‏وجودی‏ ‏این‏ ‏دین،‏ ‏اصل‏ ‏پرستش‏ ‏خداوندی‏ ‏متعال‏ ‏به‏ ‏نام‏ «‏اب‏»‏ ‏می‏‌‏باشد‏ ‏که‏ ‏با‏ ‏تجلیات‏ ‏خاص‏ ‏الوهی‏‌‏اش‏ ‏مانند‏ «‏عیسی‏ ‏مسیح‏»‏ ‏و‏ «‏روح‏‌‏القدس‏»‏ ‏انسان‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏گمراهی‏ ‏نجات‏ ‏داده‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏سعادت‏ ‏و‏ ‏رستگاری‏ ‏رهنمون‏ ‏ساخته‏ ‏است‏ (‏توماس‏ ‏میشال‏ ‏یسوعی،‏ ‏مدخل‏ ‏الی‏ ‏العقیده‏ ‏المسیحیه،‏ ‏ص‏۵۷-۵۵.) ‏لذا‏ ‏اصل‏ ‏خداشناسی‏ ‏در‏ ‏جهان‏‌‏بینی‏ ‏مسیحیت‏ ‏امری‏ ‏مهم‏ ‏و‏ ‏کلیدی‏ ‏به‏‌‏شمار‏ ‏می‏‌‏رود‏. ‏البته‏ ‏خداشناسی‏ ‏در‏ ‏مسیحیت‏ ‏امری‏ ‏نسبتاً‏ ‏پیچیده‏ ‏است‏. ‏خداشناسی‏ ‏که‏ ‏از‏ ‏پیکره‏ ‏یکتاپرستی‏ ‏صریح‏ ‏و‏ ‏شفاف‏‌‏ ‏یهودیت‏ ‏ریشه‏ ‏گرفته‏ ‏و‏ ‏ساختاری‏ ‏توحیدی‏ ‏دارد،‏ ‏اما‏ ‏در‏ ‏عین‏ ‏حال‏ ‏از‏ ‏نوعی‏ ‏تثلیث‏ ‏الوهیتی‏ ‏سخن‏ ‏می‏‌‏گوید‏ ‏که‏ ‏صریحاً‏ ‏با‏ ‏توحید‏ ‏خالص‏ ‏یهودی‏ ‏در‏ ‏تزاحم‏ ‏است‏. ‏با‏ ‏این‏ ‏وجود‏ ‏اصل‏ ‏پرستش‏ ‏خداوندی‏ ‏ازلی،‏ ‏ابدی،‏ ‏خالق،‏ ‏علیم،‏ ‏رحیم‏ ‏و‏ ‏بخشنده‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏طول‏ ‏تاریخ‏ ‏بشر‏ ‏همواره‏ ‏حضوری‏ ‏ملموس‏ ‏داشته‏ ‏است،‏ ‏رکنی‏ ‏بنیادین‏ ‏در‏ ‏اصول‏ ‏اعتقادات‏ ‏و‏ ‏جهان‏‌‏بینی‏ ‏مسیحیت‏ ‏می‏‌‏باشد‏. (‏جان‏ ‏ناس،‏ ‏تاریخ‏ ‏جامع‏ ‏ادیان،‏ ‏ص‏۵۹۱)
‏نام‏ ‏خدای‏ ‏مسیحیت
‏مسیحیان‏ ‏خداوند‏ ‏خویش‏ ‏را‏ «‏آب‏»‏ ‏یا‏ «‏ابا‏»‏ (abba‏) ‏می‏‌‏خوانند‏. ‏این‏ ‏لفظ‏ ‏واژه‏‌‏ای‏ «‏آرامی‏»‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏معنی‏ ‏پدر‏ ‏می‏‌‏باشد‏ (‏قاموس‏ ‏کتاب‏ ‏مقدس،‏ ‏ص‏۲). ‏پدر‏ ‏آسمانی‏ ‏که‏ ‏هستی‏ ‏و‏ ‏حیات‏ ‏آدمی‏ ‏در‏ ‏دست‏ ‏اوست‏. ‏این‏ ‏تعبیر‏ ‏به‏‌‏کرات‏ ‏در‏ ‏اناجیل‏ ‏چهارگانه‏ ‏از‏ ‏زبان‏ ‏عیسی‏
‏اعتقادات مسیحیت‏……………………‏…………………………………………..‏………‏…………. &‏ ۲
‏علیه‏‌‏السلام‏ ‏نقل‏ ‏شده‏ ‏است؛‏ ‏به‏ ‏گونه‏‌‏ای‏ ‏که‏ ‏عیسی،‏ ‏خداوند‏ ‏را‏ ‏پدر‏ ‏آسمانی‏ ‏خود‏ (‏مانند‏ ‏متی‏ ۳۴‏،‏۲۵) ‏و‏ ‏تمام‏ ‏انسان‏‌‏های‏ ‏مومن‏ ‏می‏‌‏خواند‏. (‏مانند‏ ‏متی‏ ۹‏،‏۶). ‏تعبیر‏ ‏پدر‏ ‏آسمانی‏ ‏واژه‏‌‏ای‏ ‏ضمیرآشنا‏ ‏و‏ ‏صمیمی‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏تداعی‏‌‏کننده‏ ‏محبت‏ ‏و‏ ‏نوازش‏ ‏بزرگوارانه‏ ‏از‏ ‏سوی‏ ‏خداوند‏ ‏بر‏ ‏انسان‏ ‏می‏‌‏باشد‏. ‏این‏ ‏نام‏ ‏با‏ ‏تعالیم‏ ‏عیسوی‏ ‏که‏ ‏بیان‏‌‏کننده‏ ‏وجود‏ ‏رابطه‏‌‏ای‏ ‏صمیمانه‏ ‏و‏ ‏پر‏ ‏محبت‏ ‏بین‏ ‏خداوند‏ ‏و‏ ‏انسان‏ ‏می‏‌‏باشد،‏ ‏تناسب‏ ‏بیش‏‌‏تری‏ ‏دارد‏. ‏واژه‏ ‏اب‏ ‏در‏ ‏کلام‏ ‏مسیح،‏ ‏نه‏ ‏تنها‏ ‏تداعی‏‌‏کننده‏ ‏وجود‏ ‏نوعی‏ ‏خیراندیشی،‏ ‏توأم‏ ‏با‏ ‏مراقبت‏ ‏و‏ ‏حساسیت‏ ‏خداوند‏ ‏بر‏ ‏انسان‏ ‏است،‏ ‏بلکه‏ ‏متضمن‏ ‏نوعی‏ ‏اقتدار،‏ ‏برتری،‏ ‏حکومت‏ ‏و‏ ‏تسلط‏ ‏خداوند‏ ‏بر‏ ‏عالم‏ ‏هستی‏ ‏و‏ ‏مخصوصاً‏ ‏انسان‏ ‏نیز‏ ‏می‏‌‏باشد‏. (‏رابرت‏ ‏ویر،‏ ‏جهان‏ ‏مذهبی،‏ ‏ج‏۲‏،‏ ‏ص‏۶۹۲)
‏ابا‏ ‏و‏ ‏یهوه
‏بنا‏ ‏بر‏ ‏آنچه‏ ‏از‏ ‏تاریخ‏ ‏و‏ ‏اناجیل‏ ‏چهارگانه‏ ‏مشهود‏ ‏است،‏ «‏عیسی‏ ‏ناصری‏»‏ ‏علیه‏‌‏السلام‏ ‏ملقب‏ ‏به‏ ‏مسیح‏ ‏خود‏ ‏یک‏ ‏عبرانی‏ ‏یهودی‏ ‏بوده‏ ‏است‏. ‏حتی‏ ‏مادر‏ ‏او‏ ‏نیز‏ ‏قدیسه‏‌‏ای‏ ‏یهودی‏ ‏به‏ ‏نام‏ ‏مریم‏ ‏بود‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏جامعه‏ ‏یهودی‏ ‏و‏ ‏تحت‏ ‏تعلیمات‏ ‏یهودیان‏ ‏اصیل‏ ‏و‏ ‏مومنی‏ ‏مانند‏ ‏ذکریای‏ ‏نبی‏ ‏و‏ ‏یوسف‏ (‏شوهر‏ ‏مریم‏)‏،‏ ‏بزرگ‏ ‏شد‏ (‏لوقا،‏ ‏باب‏ ۱‏و‏۲). ‏او‏ ‏بر‏ ‏یهودی‏‌‏بودن‏ ‏خود‏ ‏اقرار‏ ‏داشت‏ ‏و‏ ‏حتی‏ ‏در‏ ‏کلمات‏ ‏صریحاً‏ ‏بیان‏ ‏داشت‏ ‏که‏ ‏تنها‏ ‏برای‏ ‏هدایت‏ ‏آنان‏ ‏مبعوث‏ ‏شده‏ ‏است‏: «‏آن‏ ‏وقت‏ ‏عیسی‏ ‏به‏ ‏آن‏ ‏زن‏ ‏گفت‏: ‏من‏ ‏از‏ ‏طرف‏ ‏خدا‏ ‏فرستاده‏ ‏شده‏‌‏ام‏ ‏تا‏ ‏به‏ ‏یهودیان‏ ‏کمک‏ ‏کنم‏ ‏نه‏ ‏به‏ ‏غیر‏ ‏یهودیان،‏ ‏چون‏ ‏یهودیان‏ ‏گوسفندان‏ ‏گم‏ ‏شده‏ ‏خدا‏ ‏هستند‏.» (‏متی،‏ ۲۴‏،‏۱۵)
‏اعتقادات مسیحیت‏……………………‏…………………………………………..‏………‏…………. &‏ ۳
‏بدین‏ ‏لحاظ‏ ‏مسیحیت‏ ‏را‏ ‏باید‏ ‏آیینی‏ ‏دانست‏ ‏که‏ ‏از‏ ‏بطن‏ ‏یهودیت‏ ‏برخواسته‏ ‏است،‏ ‏به‏ ‏گونه‏‌‏ای‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏ابتدا‏ ‏تصور‏ ‏همه‏ ‏از‏ ‏تعالیم‏ ‏مسیح،‏ ‏دینی‏ ‏کاملاً‏ ‏جدید‏ ‏و‏ ‏مستقل‏ ‏نبود،‏ ‏بلکه‏ ‏حتی‏ ‏از‏ ‏زبان‏ ‏خود‏ «‏عیسی‏ ‏ناصری‏»‏ (‏مسیح‏)‏،‏ ‏آن‏ ‏تنها‏ ‏یک‏ ‏اصلاح‏‌‏گری‏ (‏رفرم‏) ‏در‏ ‏یهودیت‏ ‏قلمداد‏ ‏می‏‌‏شده‏ ‏است‏ (‏متی،‏۱۷‏،‏۵). ‏در‏ ‏همین‏ ‏راستا‏ ‏واژه‏ ‏ابا‏ ‏را‏ ‏نیز‏ ‏باید‏ ‏تنها،‏ ‏عنوان‏ ‏تازه‏‌‏ای‏ ‏برای‏ ‏خداوند‏ ‏یکتای‏ ‏یهودیان‏ «‏یهوه‏»‏ ‏محسوب‏ ‏کرد،‏ ‏خداوندی‏ ‏که‏ ‏دارای‏ ‏هویتی‏ ‏روشن‏ ‏و‏ ‏تجلیاتی‏ ‏بارز‏ ‏بوده‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏تا‏ ‏آن‏ ‏زمان‏ ‏بیش‏ ‏از‏ ۱۰۰۰ ‏سال‏ ‏به‏ ‏این‏ ‏نام‏ ‏مقدس‏ ‏خوانده‏ ‏و‏ ‏ستایش‏ ‏شده‏ ‏بود‏. ‏البته‏ ‏این‏ ‏نامگذاری‏ ‏احتمالاً‏ ‏ریشه‏ ‏در‏ ‏تعالیم‏ ‏یهودی‏ ‏دارد‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏تعابیری‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏متون‏ ‏مقدس‏ ‏یهودی‏ ‏در‏ ‏خصوص‏ ‏رابطه‏ ‏بین‏ ‏خداوند‏ ‏و‏ ‏قوم‏ ‏برگزیده‏‌‏اش‏ ‏ذکر‏ ‏شده‏ ‏بود،‏ ‏ریشه‏ ‏گرفته‏ ‏است‏. ‏چنان‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏عباراتی‏ ‏از‏ ‏کتاب‏ «‏مزامیر‏ ‏داود‏»‏ (‏مانند‏ ‏مزمور،‏۷‏،‏۲) ‏و‏ ‏یا‏ ‏کتاب‏ «‏هوشع‏ ‏بنی‏»‏ (‏باب‏ ۱‏،‏۱۱) ‏قوم‏ ‏یهود‏ ‏از‏ ‏زبان‏ «‏یهوه‏»‏ ‏فرزند‏ ‏خوانده‏ ‏شده‏‌‏اند‏ ‏و‏ ‏خداوند‏ (‏یهوه‏) ‏خود‏ ‏را‏ ‏پدر‏ ‏آنها‏ ‏نامیده‏ ‏است‏.
‏بدین‏ ‏تعبیر‏ ‏نهادن‏ ‏نامی‏ ‏جدید‏ ‏برای‏ ‏خداوند‏ (‏یهوه‏) ‏به‏ ‏معنی‏ ‏معبودی‏ ‏جدید‏ ‏با‏ ‏صفات‏ ‏متفاوت‏ ‏نبوده‏ ‏است؛‏ ‏بلکه‏ ‏این‏ ‏گزینه،‏ ‏انتخابی‏ ‏بوده‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏تعریف‏ ‏جدید‏ ‏عیسی‏ ‏ناصری‏ ‏علیه‏‌‏السلام‏ ‏از‏ ‏خداوند،‏ ‏گویایی‏ ‏بیش‏‌‏تری‏ ‏بر‏ ‏صفات‏ ‏خاصی‏ ‏چون‏ «‏محبت‏»‏،‏ «‏بخشش‏»‏،‏ «‏مرحمت‏»‏ ‏و‏ «‏اقتدار‏ ‏بزرگوارانه‏»‏ ‏یهوه‏ ‏داشته‏ ‏است‏. ‏هرچند‏ ‏این‏‌‏گونه‏ ‏تعابیر‏ ‏از‏ ‏خداوند‏ ‏در‏ ‏دید‏ ‏یهودیان‏ ‏آن‏ ‏زمان‏ ‏و‏ (‏حتی‏ ‏امروزی‏ ‏نیز‏)- ‏از‏ ‏لحاظ‏ ‏نزدیکی‏ ‏و‏ ‏محرمیت‏ ‏و‏ ‏نامتناسب‏‌‏بودن‏ ‏با‏ ‏خداوند‏- ‏تا‏ ‏حدودی‏ ‏کفرآمیز‏ ‏به‏ ‏نظر‏ ‏می‏‌‏آمد‏ (‏رابرت‏ ‏ویر،‏ ‏جهان‏ ‏مذهبی،‏ ‏ج‏۲‏،‏ ‏ص‏۶۹۲)‏،
‏اعتقادات مسیحیت‏……………………‏…………………………………………..‏………‏…………. &‏ ۴
‏ ‏اما‏ ‏تاکید‏ ‏وی‏ ‏بر‏ ‏قدرت،‏ ‏جلال،‏ ‏داوری‏ ‏و‏ ‏اقتدار‏ ‏مطلق‏ ‏خداوندی‏ ‏بر‏ ‏جهان‏ ‏هستی،‏ ‏این‏ ‏دیدگاه‏ ‏را‏ ‏کم‏‌‏رنگ‏ ‏می‏‌‏نماید‏.
‏البته‏ ‏قابل‏ ‏تصور‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏احتمالاً‏ ‏علت‏ ‏اصلی‏ ‏و‏ ‏تاریخی‏ ‏رسمیت‏ ‏دادن‏ ‏و‏ ‏تاکید‏ ‏نمودن‏ ‏بر‏ ‏این‏ ‏نام‏ ‏جدید،‏ ‏به‏ ‏جای‏ ‏استفاده‏ ‏نمودن‏ ‏از‏ «‏یهوه‏»‏ ‏نوعی‏ ‏استقلال‏‌‏طلبی‏ «‏آباءکلیسا‏»‏ی‏ ‏مسیحی‏ ‏قرون‏ ‏اولیه‏ ‏میلادی‏ ‏از‏ ‏جامعه‏ ‏یهودیان‏ ‏نیز‏ ‏بوده‏ ‏است‏ ‏تا‏ ‏با‏ ‏ایجاد‏ ‏تمایزی‏ ‏ملموس‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏جامعه‏ ‏مومن‏ ‏یهودی‏ ‏آن‏ ‏زمان‏ ‏متمایز‏ ‏ساخته،‏ ‏هویت‏ ‏مستقلی‏ ‏برای‏ ‏جامعه‏ ‏کلیسا‏ (‏جامعه‏ ‏مسیحی‏) ‏ایجاد‏ ‏نمایند‏.
‏اصل‏ ‏تجسد
‏دومین‏ ‏اصل‏ ‏اعتقادی‏ ‏مسیحیت‏ ‏را‏ ‏می‏‌‏توان‏ ‏اصل‏ «‏تجسد‏»‏ ‏دانست؛‏ ‏اصلی‏ ‏که‏ ‏تا‏ ‏حدی‏ ‏مسیر‏ ‏این‏ ‏آیین‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏طریقت‏ ‏یک‏ ‏دین‏ ‏یکتاپرستانه‏ ‏جدا‏ ‏می‏‌‏سازد‏ ‏و‏ ‏تصویری‏ ‏اساطیری‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏خداوند‏ ‏و‏ ‏سفیر‏ ‏محبتش‏ ‏یعنی‏ ‏عیسی‏ ‏مسیح‏ ‏می‏‌‏دهد‏. ‏او‏ ‏همچون‏ ‏پدری‏ ‏مهربان‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏بر‏ ‏مخلوقات‏ ‏خود‏ ‏مخصوصاً‏ ‏بر‏ ‏انسان‏ ‏عنایت‏ ‏و‏ ‏لطف‏ ‏وافری‏ ‏دارد‏ ‏و‏ ‏برای‏ ‏نجات‏ ‏او‏ ‏از‏ ‏تباهی‏ ‏و‏ ‏گمراهی،‏ ‏دست‏ ‏به‏ ‏کار‏ ‏شده‏ ‏و‏ ‏فرزند‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏برای‏ ‏فداشدن‏ ‏به‏ ‏این‏ ‏دنیا‏ ‏فرستاده‏ ‏است‏ ‏تا‏ ‏آنان‏ ‏را‏ ‏پاک‏ ‏نماید‏. (‏انجیل‏ ‏یوحنا،‏۳‏،‏ ۱۷‏و‏۱۶)
‏اصل‏ ‏تجسد،‏ ‏در‏ ‏حقیقت‏ ‏اعتقادی‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏مسیحیان‏ ‏به‏ ‏جسمیت‏ ‏یافتن‏ «‏کلمه‏»‏ ‏ازلی‏ ‏الهی‏ (‏لوگوس‏) ‏و‏ ‏ظهور‏ ‏خود‏ ‏او‏ ‏در‏ ‏شخصیت‏ ‏انسانی‏ ‏عیسی‏ ‏مسیح‏ ‏دارند؛‏ «‏کلمه‏»‌‏ای‏ ‏که‏ ‏غیرمخلوق‏ ‏بوده‏ ‏و‏ ‏خود،‏ ‏خالق‏ ‏یا‏ ‏واسطه‏ ‏خلق‏ ‏همه‏ ‏چیز‏ ‏است‏.