تحقیق اموزش و پرورش در چین و فرانسه ۳۱ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۳۵ صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

۱
‏عنوان تحقیق :
‏آموزش و پرورش در چین و فرانسه
‏آموزش ‏و ‏پرورش
‏بر ‏اساس ‏ایده ‏کنفسیوس ‏بىن ‏فعالیت ‏سیاسى ‏و ‏آموزش ‏و ‏پروش ‏رابطه ‏متقابل ‏وجود ‏داشته ‏و ‏یکى ‏از ‏تزهاى ‏اصلى ‏مى‌‏باشد. ‏در ‏سال ‏۱۹۱۲ ‏دولت ‏سون ‏یات ‏سن ‏قوانین ‏حاکم ‏بر ‏آموزش ‏و ‏پروش ‏در ‏دوران ‏امپراطورى ‏را ‏منسوخ ‏کرده ‏و ‏سیستم ‏جدیدى ‏که ‏از ‏مدل ‏ژاپنى ‏نشأت ‏گرفته ‏بود ‏توسط ‏وزیر ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏تحصیل‌‏کرده ‏آلمان ‏جایگزین ‏شد.
‏در ‏اواخر ‏دهه ‏۱۹۲۰ ‏و ‏اوایل ‏دهه ‏۱۹۳۰ ‏حزب ‏امکاناتى ‏را ‏جهت ‏تغییر ‏سیستم ‏آموزشى ‏بوجود ‏آورد.
۲
‏در ‏سال ‏۱۹۳۳ ‏دبیر ‏کمیته ‏مرکزى ‏شاخه ‏جوانان ‏حزب ‏کمونیست ‏اهداف ‏آموزشى ‏حزب ‏در ‏مناطق ‏شورایى ‏جنوب ‏چین ‏را ‏اعلام ‏نمود. ‏وى ‏خواستار ‏جدایى ‏مذهب ‏از ‏آموزشى ‏و ‏پروش ‏یعنى ‏بعبارتى ‏خواستار ‏نسخ ‏تز ‏کنفسیوس ‏و ‏در ‏عوض ‏استفاده ‏از ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏در ‏جهت ‏بهود ‏وضع ‏ملى ‏گردید. ‏شوراها ‏براى ‏مبارزه ‏با ‏بیسوادى ‏مدارس ‏لنین ‏را ‏براى ‏بچه‌‏هاى ‏۷ ‏تا ‏۱۴ ‏سال، ‏مدرسه ‏براى ‏نوجوانان ‏و ‏خانم‌‏ها، ‏مدارس ‏کادرها ‏و ‏مراکز ‏آموزش ‏عالى ‏مانند ‏آکادمى ‏سرخ (Red Acadamy) ‏و ‏دانشگاه ‏شورى (Soviet University) ‏را ‏ایجاد ‏کردند.
‏بدنبال ‏تشکیل ‏این ‏دوره‌‏ها ‏در ‏جنوب، ‏از ‏مدل ‏مذکور ‏در ‏مناطق ‏مرزى ‏شمال ‏غربى ‏نیز ‏استفاده ‏کرد. ‏در ‏اواخر ‏دهه ‏۱۹۳۰ ‏بعد ‏از ‏راهپیمایى ‏بزرگ ‏این ‏مراکز ‏بصورت ‏پایگاهى ‏براى ‏آموزش ‏کمونیسم ‏درآمد. ‏علاوه ‏بر ‏آن ‏مدارس ‏آموزش ‏بزرگسالان، ‏مدارس ‏حرفه‌‏ای، ‏مدارس ‏ابتدایى ‏و ‏متوسطه ‏تأسیس ‏شده ‏و ‏برنامه ‏آموزشى ‏خاصى ‏براى ‏سربازان ‏و ‏کادرها ‏اجرا ‏گردید. ‏تا ‏سال ‏۱۹۶۶ ‏خطوط ‏اصل ‏سیاست ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏چین ‏نشأت ‏گرفته ‏از ‏شورزى ‏بود. ‏قبل ‏از ‏انقلاب ‏۸۰ ‏درصد ‏مردم ‏بیسواد ‏بودند ‏که ‏این ‏نسبت ‏در ‏روستاها ‏به ‏۹۵% ‏مى‌‏رسید. ‏در ‏سال ‏۱۹۴۹ ‏چین ‏داراى ‏۲۰۰ ‏مرکز ‏آموزش ‏عالی، ‏۴۰۰۰ ‏دبیرستان ‏و ‏۰۰۰‏، ‏۲۸۹ ‏دبستان، ‏مجموع ‏۲۴ ‏میلیون ‏دانشجو ‏و ‏دانش‌‏آموز ‏بود. ‏از ‏هنگام ‏اعلام ‏جمهورى ‏خلق ‏چین ‏در ‏سال ‏۱۹۴۹ ‏سیستم ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏کشور ‏چندین
۳
‏مرحله ‏را، ‏از ‏مبارزه ‏جنگل ‏در ‏سال ‏۵۷-‏۱۹۵۶ ‏هنگامى ‏که ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏در ‏جو ‏بحث ‏آزاد ‏تشویق ‏مى‌‏شد ‏تا ‏دوران ‏آشوب ‏و ‏وحشت ‏انقلاب ‏فرهنگى ‏که ‏تمام ‏سطوح ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏دچار ‏اختلال ‏شده ‏و ‏توسعه ‏آن ‏معلق ‏مانده ‏و ‏بیشتر ‏به ‏مدارس ‏حرفه‌‏اى ‏پرداخته ‏مى‌‏شد ‏و ‏امتحان ‏ورودى ‏مراکز ‏آموزشى ‏عالى ‏منسوح ‏و ‏معیار ‏پذیرش ‏دانشجو ‏داشتن ‏عقاید ‏سیاسى ‏مناسى ‏و ‏تأیید ‏کامل ‏ایده‌‏هاى ‏مائو ‏بود ‏را ‏پشت ‏سرگذاشته ‏است. ‏بعد ‏از ‏دوران ‏انقلاب ‏فرهنگى ‏دوران ‏تعدیل ‏و ‏بازسازى ‏شروع ‏شد. ‏در ‏این ‏دوران ‏سعى ‏بر ‏دستیابى ‏به ‏استانداردهاى ‏آکادمیک ‏از ‏جمله ‏برقرارى ‏مجدد ‏امتحان ‏ورودى ‏دانشگاه‌‏ها ‏بود.
‏در ‏سال ‏۱۹۸۰ ‏سیاست ‏آموزشى ‏جمهور ‏خلق ‏چین ‏در ‏ابتدا ‏براساس ‏فراهم ‏نمودن ‏امکانات ‏جهت ‏مدرنیزاسیون ‏اقتصادى ‏کشور ‏طراحى ‏شد. ‏در ‏این ‏جهت ‏به ‏آموزش ‏نیروى ‏انسان ‏ماهر ‏و ‏توسعه ‏علوم ‏فنى ‏و ‏علمى ‏اولویت ‏داده ‏شد. ‏بعبارت ‏کوتاه ‏آموزش ‏و ‏پروش ‏بعنوان ‏ستون ‏اصلى ‏چهار ‏مدرنیزاسیون ‏توسط ‏رهبران ‏حزب ‏کمونیست ‏چین ‏خوانده ‏شد.
۴
‏کیفیت ‏آموزش ‏و ‏پروش ‏در ‏همه ‏اداوار ‏حتى ‏در ‏زمان ‏انقلاب ‏فرهنگى ‏مورد ‏تأکید ‏بوده ‏است. ‏در ‏فاصله ‏سال‌‏هاى ‏۷۶-‏۱۹۶۶ ‏همگانى ‏کردن ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏در ‏جهت ‏تثبیت ‏سوسیالیسم ‏مورد ‏اولویت ‏بود.
‏یکى ‏از ‏جنبه‌‏هاى ‏مثبت ‏سیاست ‏در ‏سال ‏۱۹۸۰ ‏که ‏نشاندهنده ‏تغییر ‏قابل ‏توجه ‏نسبت ‏به ‏سال ‏۱۹۷۶ ‏بوده ‏است، ‏اهمیت ‏دادن ‏به ‏آموزشى ‏آکادمیک ‏مى‌‏باشد.
‏جنبه ‏دیگر ‏آن ‏تداوم ‏توسعه ‏و ‏بهبود ‏آموزشى ‏و ‏هدف ‏بلند ‏مدت ‏آن ‏نیل ‏به ‏همگانى ‏کردن ‏آموزش ‏ابتدایى ‏و ‏دوره ‏اول ‏متوسطه ‏بود. ‏اهمیت ‏علوم ‏تکنولوژى ‏در ‏آموزش ‏و ‏و ‏پرورش ‏از ‏نکات ‏اصلى ‏سیاست ‏در ‏اوایل ‏دهه ‏هشتاد ‏بوده ‏است. ‏اجراى ‏برنامه‌‏هاى ‏علمى ‏و ‏تکنولوژیکى ‏نه ‏تنها ‏در ‏توسعه ‏ملى ‏و ‏مدرنیزاسیون ‏کشور ‏از ‏اهمیت ‏بسزایى ‏برخوردار ‏است ‏بلکه ‏در ‏افزایش ‏پرستیژ ‏بین‌‏المللى ‏جامعه ‏علمى ‏چین ‏نیز ‏مهم ‏مى‌‏باشد. ‏در ‏این ‏راستا ‏چین ‏به ‏دستاوردها ‏و ‏پیشرفت‌‏ها ‏علمى ‏درغرب ‏توجه ‏کرده ‏و ‏از ‏سال ‏۱۹۷۶ ‏سیاست ‏استفاده ‏از ‏آنها ‏را ‏در ‏پیش ‏گرفته ‏است. ‏رهبریت ‏حزب ‏در ‏سال ‏۱۹۸۰ ‏باور ‏نمود ‏که ‏تأکید ‏فقطبر ‏خود ‏باعث ‏عقب ‏نگه ‏داشته ‏شدن ‏و ‏عدم ‏پیشرفت ‏کشور ‏مى‌‏باشد.
‏در ‏مه ‏سال ‏۱۹۸۵ ‏کمیته ‏مرکزى ‏حزب ‏کمونیست ‏چین ‏تصمیم ‏به ‏صلاح ‏در ‏کل ‏ساختار ‏آموزشى ‏کشور ‏گرفت. ‏براساس ‏آن ‏در ‏طى ‏چند ‏مرحله ‏۹ ‏سال ‏تحصیل ‏اجبارى