تحقیق آیا دیانت بهائی دینی ایرانی است ۴۶ ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۴۶ صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏            ‏ آیا دیانت بهائی دینی ایرانی است؟
‏ 
‏ 
‏بهائیان بر این باور استوارند که دیانت بهائی از ایران برخاسته و دینی ایرانی است ولی جهان شمول است، تعالیمش مردم و گروه خاصی را در نظر ندارد، هدفش برتری یک نژاد و کشور نیست بلکه خواستار دنیائی است که همهء انسان‏‌‏ها، با هر دین و باوری، در آن با بهروزی و خوشبختی زیست نمایند.
‏با این تفکّر باید به بی خبری برخی از هم‏‌‏وطنان اندوه خورد وقتی می‏‌‏گویند دین بهائی به خاطر سابقهء اسلامی بنیان‏‌‏گزارانش و داشتن آثاری به زبان عربی، دینی ایرانی نیست بلکه دنبالهء دین اسلام و در ردیف دیگر ادیان سامی است.
‏این ادعا یکی دو ماه پیش در یک برنامه‏‌‏ء تلویزیونی که از امریکا پخش می‏‌‏شد و شامل مناظره‏‌‏ای بین نمایندگان سه دیانت اسلام، بهائی و زردشتی بود تکرار گردید. در این برنامه آقای هومر آبرامیان، شخصی که از جامعهء زردشتی دعوت داشت، گفته بود که دین بهائی را یک دین ایرانی نمی‏‌‏داند زیرا بنیان‏‌‏گزارانش از آیین اسلام بوده‏‌‏اند و بخشی از آثار ایشان به زبان عربی است.‏  ‏
‏من این برنامه را ندیدم و نمی‏‌‏دانم پاسخ دکتر افنانی – که معمولا میهمان چنین برنامه‏‌‏هایی است – به این ادعا چه بوده. ولی با بردباری و ملایمتی که از او سراغ دارم بعید می‏‌‏دانم در پاسخ گفته باشد اگر بنیان‏‌‏گزاران دین بهائی، که یکی شیرازی و دیگری از مازندران بودند نتوانند دینی ایرانی بیاورند آیا باید منتظر باشیم یک چینی یا کلمبیایی به آوردن دینی از ایران برخیزد؟
‏بر اساس استدلال آقای آبرامیان، که از قوم کهن آشوریان ایران، و‏ ‏ظاهراً از‏ ‏مسیحیت به دیانت زردشتی گرائیده‏‌‏اند، می‏‌‏توان تصور نمود که ایشان هفتاد میلیون مردم ایران‏ ‏را‏ ‏نیز ایرانی نمی‏‌‏دانند زیرا مسلمانند، به آداب اسلام عربی پای‏‌‏بندند، بسیاری از ایشان هر روزه پنج بار نماز به زبان عربی می‏‌‏خوانند و قانون و روش زندگانیشان بر اساس قرآن عربی است که در عربستان سعودی توسط پیامبری عرب تبار آن هم چهارده قرن پیش نازل شده‏ ‏ است.
‏به دیگر اقلیت‏‌‏های قومی و دینی ایران که هر یک به باوری پای‏‌‏بند هستند و برخی لهجه و زبان مخصوص خود را دارند نمی‏‌‏پردازیم و تصمیم اینکه آنان ایرانی هستند یا نه، به آقای آبرامیان و هم
‏‌‏فکرانشان وا‏‌‏می‏‌‏گذاریم.
‏ 
‏زبان پیامبر ایرانی چه باید باشد؟
‏ 
‏ادعای آقای آبرامیان و جمعی دیگر که دربارهء دیانت بهائی به چنین داوری می‏‌‏پردازند پرسشی پیش می‏‌‏آورد و آن اینکه پیامبری که از ایران بر می‏‌‏خیزد باید به فارسی سخن گوید یا به زبان اوستایی که زبان آثار مقدس زردشتی دین کهن ایران است.‏  ‏
‏فارسی امروز دارای انبوهی از لغات‏ ‏ عربی است و اگر بخواهیم به آن زبان دربارهء دین و مفاهیم ماوراءالطبیعه چیزی بنویسیم ناچار نوشتهء ما با زبان روزنامه‏‌‏ای فرق خواهد داشت. و واژه‏‌‏های عربی آن به ضرورت افزونی خواهد گرفت. زیرا دین و فلسفه و علم هر یک زبان و لحن گفتار مخصوص خود را می‏‌‏طلبد. اگر هم بخواهیم فارسی را از واژه‏‌‏های عربی بپیراییم آنگاه باید مثل کسروی و دیگران به اختراع واژه‏‌‏های تازه بپردازیم و زبانی مصنوعی ارائه داریم که آن نیز برای همگان قابل فهم نیست.
‏ ‏فارسی از زبان پهلوی رایج در دوران ساسانیان می‏‌‏آید، و پهلوی با زبان اوستایی که زبان آثار زردشتی است ارتباطی ندارد. اما در زبان پهلوی‏ ‏نیز با مقادیری لغات آرامی، از‏ ‏ شاخهء زبان‏‌‏های سامی روبرو هستیم که با عربی از یک ریشه‏‌‏اند. یعنی آنجا نیز دوستان ناسیونالیست ضد عرب ما همین مشکل فارسی امروز را خواهند داشت‏. ‏ 
‏حال اگر به زبان اوستایی که از شاخهء شرقی زبان‏‌‏های ایرانی و ظاهرا زبان زردشت بوده بیاویزیم باید از این نکته غافل نباشیم که زبان اوستایی امروزه حتی مفهوم زردشتیان نیست. زبان اوستائی همان هنگام که در دورترین اعصار تاریخی همراه با قوم آریایی از نواحی جنوب شرقی روسیه کنونی و حدود دریاچه آرال به جنوب آمد زبانی مرده بود و فقط موبدان و مغان زردشتی آن را درک می‏‌‏کردند. امروز جز نیایش‏‌‏های زردشتی که در آتشکده‏‌‏ها، و یا در مراسم مخصوص، توسط موبدان خوانده می‏‌‏شود تصور نمی‏‌‏رود دیگر زردشتیان با متون اوستایی انس و الفتی داشته باشند. از یک قرن پیش با کوشش دانشمندان زبان شناس غرب و دانشمندان پارسی هند، و با بهره‏‌‌‏گیری از زبان سانسکریت (خواهر زبان اوستایی)، متون اوستا و گات‏‌‏ها (سروده‏‌‏های منتسب به خود زردشت) به زبان
‏‌‏های گوناگون برگردانده‏‌‏ شد. ولی هیچ یک از مترجمین این آثار نمی‏‌‏توانند ادعا نمایند مفهوم صحیحی از آن به دست داده‏‌‏اند. سوای افتادگی‏‌‏های فراوان در متون اصلی، معنای بسیاری از‏ ‏ واژه‏‌‏ها شناخته نیست (به ویژه در گات‏‌‏ها، که لهجه‏‌‏ای کهن‏‌‏تر از اوستائی است)، و نمی‏‌‏توان دو ترجمه یافت که با هم تا حدّی یکسان باشند. ترجمه‏‌‏های فارسی این متون توسط ایرانیان بیش از آنکه حاصل دانش اوستایی ایشان باشد بر ترجمه‏‌‏های آنچنانی انگلیسی یا فرانسه، و اغلب همراه با تصورات آرمانی مترجم از آیین زردشت تکیه دارد.
‏حتی اگر فرض را بر این نهیم که پیامبر ایرانی با یک معجزه‏ ‏ بتواند به اوستایی سخن گوید مشکل بعدی ما مخاطبان او یعنی مردم‏ ‏ ایران هستند که به هیچ وجه به‏ ‏ معنای سخنان پیامبر پی نخواهند برد. آیا هدف پیامبر زنده کردن زبانی مرده است یا آوردن رهنمودهایی برای بشریّت؟ چه حاصل که بهترین درس‏‌‏های زندگی مانند رازی سر به مُهر، تا ابد در متون زبانی که قابل فهم نیست مدفون بماند و ما دلخوش باشیم که پیامبرمان به زبان اصیلی از شاخهء ایرانی زبان‏‌‏های هندواروپایی سخن گفته است.
‏هدف ما از بیان این مطالب بحثی جدلی با هم‏‌‏میهنانی که با این دستاویزها (یا بهانه‏‌‏ها)‏ ‏ با دیانت بهائی‏ ‏ مخالفت می‏‌‏کنند نیست. بلکه با دادن این زمینهء تاریخی می‏‌‏خواهیم توجه ایشان را به این نکته جلب نماییم که در موضوع دین آنچه سزاوار توجه است زبان آثارش نیست بلکه مفهوم و معنای پیامی است که آن دین با خود دارد.
‏اما آثاری که از قلم بنیان‏‌‏گزاران دیانت بهائی صادر شده هم فارسی است (حتی برخی نزدیک به فارسی سره)، هم عربی است، و هم فارسی همراه با جملات و استعارات عربی که به اعتقاد بهائیان هر یک از زیبائی کلام و معنی هر دو بهره‏‌‏مند است.
‏از صدها اثر بهائی به‏ ‏ زبان فارسی که بگذریم، باید بدانیم در زمانی که این دیانت ظهور نمود، یعنی قرن نوزدهم، آشنایی طبقهء کتاب‏‌‏خوان و با سواد ایران با زبان عربی بیش از آن بود که امروز هست. فارسی و عربی قرن‏‌‏ها چنان در هم جوش خورده بود که در خواندن یک متن کسی توجه نمی‏‌‏کرد کجا زبان عوض شد و از فارسی به عربی و یا بر عکس از عربی به فارسی گرایید. بسیاری از آثار ادبی مشهور ایران از جمله‏ ‏شاهکار سعدی ‏گلستان،‏ زیبائیش در بکار بردن استادانه همین سبک است: “خطیبی کریه‏‌‏الصوت خود را خوش آواز پنداشتی و فریاد بیهده برداشتی گفتی نغیب غراب البیّن در پردهء الحان اوست یا آیت انّ انکرالاصوات در شان او.” و یا در جای دیگر می
‏‌‏فرماید: “عالِم ناپرهیزگار کوریست مشعله‏‌‏دار. یهدی به و هو لایهتدی.” و از حافظ یاد کنیم:
‏”الا یا ایّهاالساقی ادر کأساً و ناولها
‏که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها”‏۱
‏ ‏نه تنها زبان ادبی چنین بود بلکه زبان دینی ایران فقط عربی بود و اگر مطلبی دینی به فارسی نگاشته می‏‌‏شد از سندیّت و ارزش می‏‌‏افتاد.‏۲‏ بسیاری از مخاطبان دیانت بهائی در ایران و عراق این دو زبان را به طور یکسان می‏‌‏دانستند.‏ ‏علماء و روحانیونی که در ابتدای ظهور دیانت بهائی به آن ایمان آوردند و به نوبهء خود آن را در میان تودهء مردم ایران رواج دادند، به زبان عربی و مفاهیم و مضامین دینی آن آشنائی کامل داشتند و برخی خود به آن زبان کتاب تالیف می‏‌‏نمودند. بنا بر این عجبی نیست که برای انتقال رهنمودها و تعالیم این دیانت به آن گروه، زبان مانوس دینی ایشان یعنی عربی به کار رفته باشد.
‏اما آنچه در این دیانت انقلابی و نو‏ ‏ بشمار می‏‌‏آید آنست که بنیان‏‌‏گزارانش با نگارش آثاری دینی به زبان فارسی و بیان اندیشه‏‌‏های خود به این زبان، دین را از انحصار ملّایان و عربی دانان در آوردند و برای توده‏‌‏های مردم قابل فهم ساختند. نه تنها به فارسی آثاری آوردند بلکه‏ ‏ به ترجمهء آثار عربی خود به فارسی پرداختند مانند کتاب بیان فارسی از قلم حضرت باب، و برخی آثار‏ ‏ که حضرت بهاءالله شارع دیانت بهائی آن را به فارسی نیز ترجمه فرموده‏‌‏اند.
‏در یک مطالعهء تطبیقی در آثار بهائی به عربی و فارسی می‏‌‏بینیم مهم آن نبوده که این آثار به چه زبانی گفته و نوشته شود، بلکه هدف آن بوده که پیام جدید هر چه زودتر و راحت‏‌‏تر به وسیلهء زبانی که با آن آشناتر هستند به آگاهی همهء مردم برسد. صدور بسیاری الواح از ساحت حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء به زبانی‏ ‏ نزدیک به فارسی سره، و یا با واژه‏‌‏های اندک عربی، که گیرندگان آن زردشتیان و پارسیان بوده‏‌‏اند، نشان این مدعا است. زبان در آثار بهائی چنین نقشی دارد نه آن که بخواهد نشان گرایش به سمت یا جهتی و یا طرفداری از یک زبان یا زبان دیگر باشد.‏ ‏ حضرت عبدالبهاء در این مورد می‏‌‏فرمایند: