پاورپوینت تاریخچه سینما در ایران از پیدایش تا پایان دوره پهلوی اول

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل :  powerpoint (..ppt) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد اسلاید : ۱۵ اسلاید

 قسمتی از متن powerpoint (..ppt) : 
 

بسم الله الرحمن الرحیم
تاریخچه سینما در ایران از پیدایش تا پایان دوره پهلوی اول
طی دیداری که مظفرالدین شاه از فرانسه در جریان سفر به فرنگ در سال ۱۲۷۹ ش. داشت، با دیدن دستگاه نمایش فیلم شیفته و مجذوب آن گردید. یک دستگاه آن را خرید تا به ایران بیاورد. میرزا ابراهیم خان عکاس باشی که در شمار همراهان مظفرالدین شاه بود، از این سفر فیلم ‌ برداری کرد و از این رو به عنوان نخستین فیلم بردار ایرانی به شمار ‌ آمد.
در سال ۱۲۸۶ ابراهیم صحاف ‌ باشی در خیابان «چراغ گاز» تهران (امیرکبیر فعلی) اولین سالن سینما را تأسیس کرد. اما فعالیتهای او بعد از حدود یک ماه متوقف شد. صحاف باشی را به دلیل مشکلات مالی، دستگیر و به هندوستان تبعید کردند. پس از آن، کار سینماداری و فیلم ‌ سازی در ایران را افراد غیر ایرانی دنبال کردند افرادی چون روسی ‌ خان، ایوانف، اسماعیلوف، لوین و یاکوبسن.
روسی ‌ خان در سال ۱۲۸۶ سالن نمایشی در خیابان علاءالدوله (فردوسی) تاسیس کرد. همزمان با او، شخصی به نام آقایوف در خیابان چراغ گاز، در قهوه ‌ خانه زرگرآباد اقدام به نمایش فیلم کرد. هر چند فعالیت آنها پای مردم را به سینما باز کرد ، اما نخستین کسی که
بهره ‌ برداری همگانی از سینما را رواج داد شخصی به نام آراداشس باتماگرایان، معروف به اردشیر خان ارمنی بود که در سال ۱۲۹۱سالن نمایشی در خیابان علاءالدوله باز کرد و در پی آن سالن ‌ های دیگری نیز در تهران تاسیس شد.
پس از کودتای ۱۲۹۹، به دستور رضاشاه سینماها تعطیل شدند ولی بعد از مدت کوتاهی به دستور سید ضیاء اجازه بازگشایی یافتند.
در سال ۱۳۰۴ خان بابا معتضدی به عنوان اولین فیلم ‌‌ بردار حرفه ‌ ای ایران کار خود را آغاز کرد و تا سال ۱۳۱۰ به فعالیت پرداخت. وی از مجلس مؤسسان و مراسم تاج ‌ گذاری رضاشاه فیلم گرفت که این فیلم­ها نخستین فیلم ‌ های خبری ایران محسوب می ‌ شوند.
در سال ۱۳۰۵ علی وکیلی، گراند سینما را نمایش می­داد تأسیس کرد. این سینما به صورت منظم و در روزهای مشخصی از هفته فیلم. رونق سینماداری باعث شد که وکیلی به فکر تأسیس سینمای دیگری بیفتد و به همین دلیل سینما سپه را در خیابان سپه بنا نهاد.
در سال ۱۳۰۹ اوانس اوگانیاس، روسی تبار تحصیل ‌ کرده رشته سینما در مسکو که به ایران مهاجرت کرده بود، «مدرسه آرتیستی سینما» را در ایران تاسیس کرد. همچنین اولین فیلم صامت ایرانی در تهران به نام «آبی و رابی» را ساخت و به نمایش درآورد. از دیگر فعالیتهای سینمایی در سال ۱۳۰۹، افتتاح سینما پلاس در محل سابق سینما تهران بود با افتتاح این سینما مردم تهران برای نخستین بار سینمای مجلل و بزرگی را ‌ دیدند.
این سینما که توسط مرتضی قلی خان بختیاری با مخارج هنگفت ساخته شده بود، فیلم ‌ های ناطق پخش می ‌ کرد که باعث جذب بیشتر مردم به سینما شد.
ابراهیم مرادی از دیگر کارگردانان پیشگام سینمای ایران در بندرانزلی «استدیو جهان نما» را تأسیس کرد. وی به آثار رمانتیک اروپایی و امریکایی علاقه داشت و در سال ۱۳۱۰ فیلمی با نام «انتقام برادر» یا «روح و جسم» ساخت. عبدالحسین سپنتا سومین فیلم­ساز ایرانی، بیشتر علاقمند مضامین حماسی بود. وی در سال ۱۳۱۱ اولین فیلم ناطق ایرانی را با نام «دختر لر» در بمبئی ساخت. استقبال از این فیلم موجب فراهم آمدن مقدمات ساخت چند فیلم دیگر شد.
علاوه بر فعالیت افراد مذکور در رواج صنعت سینما در ایران، باید به نقش کنسول ‌ گری ها، کمپانی ‌ ها و کنسرسیوم ‌ های خارجی در ورود و نمایش فیلم برای نیروهای شاغل خود و مردمان بعضی شهرستانهای کشور در دوران مورد نظر اشاره کرد.
با پایان گرفتن دهه اول قرن ۱۴شمسی، سینما در ایران به عنوان یک هنر پذیرفته شد. یعنی علاوه بر سینما، فیلم و تماشاگر، منتقد و مقامهای مسئول ناظر بر فیلم نیز جای خود را پیدا کرده بودند. با بالا رفتن تعداد سالن ‌ های سینما، هیأت دولت در سال ۱۳۰۹ قانون «نمایش و سینماها» را تصویب کرد. این قانون سینماداران را موظف به دریافت اجازه کتبی برای افتتاح سینما و نمایش فیلم کرد.
برای دریافت مجوز نمایش فیلم، باید مسئولان فیلم را پیش از نمایش می ‌ دیدند. در این زمان امور سینماداری در اختیار وزارت معارف بود و نمایندگان اداره کل شهربانی و وزارت معارف فیلم ‌ ها را بازبینی و سانسور می ‌ کردند.
در سال ۱۳۱۳ سینمای علمی برای محصلین مدرسه دارالفنون تاسیس شد که یکی اقدامات برای بهر ‌ ه ‌ گیری از سینما در خدمت آموزش به شمار می ‌ آید.
سینمای ایران از سال ‌ ۱۳۱۵ به دلیل تغییر فضای سیاسی کشور و اعمال سانسور شدید توسط شهربانی و مواجهه با جنگ جهانی دوم، دچار بحران شد. این وضعیت تا چند سال پس از سقوط رضا شاه نیز ادامه داشت.