تحقیق چگونگی اداره قلمرو هخامنشیان ( ورد)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۲۲ صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

۱
‏چگونگی اداره قلمرو‏ ‏هخامنشیان‏
‏حکومت‏ ‏کوروش‏ ‏دارای‏ ‏دو‏ ‏هدف‏ ‏مهم‏ ‏بود‏: ‏در‏ ‏غرب،‏ ‏تصرّف‏ ‏آسیای‏ ‏صغیر‏ ‏و‏ ‏ساحل‏ ‏بحر‏ ‏العلوم‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏سوی‏ ‏شرق،‏ ‏امنیّت‏.[۴] ‏این‏ ‏اهداف‏ ‏تقریباً‏ ‏مورد‏ ‏قبول‏ ‏تمامی‏ ‏پادشاهان‏ ‏امپراتوری‏ ‏هخامنشیان‏ ‏بود‏ ‏و‏ ‏تأثیرات‏ ‏فراوانی‏ ‏بر‏ ‏شکل‏ ‏و‏ ‏نوع‏ ‏حکومت‏ ‏آنان‏ ‏گذاشته‏ ‏شده‏ ‏بود‏.
‏ ‏با‏ ‏وجود‏ ‏گستردگی‏ ‏قلمروی‏ ‏هخامنشیان،‏ ‏چه‏ ‏عاملی‏ ‏باعث‏ ‏تداوم‏ ‏حکومت‏ ‏هخامنشیان‏ ‏بر‏ ‏ملل‏ ‏زیرسلطه‏ ‏یشان‏ ‏شده‏ ‏بود؟‏ ‏درامپراتوری‏ ‏هخامنشیان‏ ‏به‏ ‏ملل‏ ‏مختلف‏ ‏زیر‏ ‏سلطه،‏ ‏استقلال‏ ‏داخلی‏ ‏نسبتاً‏ ‏وسیعی‏ ‏داده‏ ‏شده‏ ‏بود‏. ‏این‏ ‏امر‏ ‏موجب‏ ‏می‏ ‏شد‏ ‏تا‏ ‏با‏ ‏حفظ‏ ‏فرهنگ‏ ‏های‏ ‏ملل‏ ‏تحت‏ ‏سلطه،‏ ‏نوع‏ ‏جدیدی‏ ‏از‏ ‏حکومتی‏ ‏پایدارتشکیل‏ ‏شود‏:«‏شاهنشاهی‏ ‏هخامنشی‏ ‏دولتی‏ ‏بود‏ ‏امپراتوری‏ ‏به‏ ‏مفهوم‏ ‏جدید‏ ‏آن‏…‏مرکّب‏ ‏از‏ ‏دولت‏ ‏های‏ ‏گوناگون،‏ ‏اما‏ ‏هر‏ ‏کدام‏ ‏از‏ ‏آنها‏ ‏فردیّت‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏نظر‏ ‏بنیادهای‏ ‏سیاسی‏ ‏و‏ ‏سنن‏ ‏و‏ ‏نوامیس‏ ‏خویش‏ ‏محفوظ‏ ‏داشتند‏…‏وهر‏ ‏یک‏ ‏شخصیت‏ ‏حاصل‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏نگه‏ ‏داشتند‏…‏و‏ ‏آن‏ ‏ترکیبی‏ ‏بود‏ ‏از‏ ‏اقوام‏ ‏مختلف‏ ‏که‏ ‏همگی‏ ‏آزاد‏ ‏می‏ ‏زیستند‏.»
‏قلمروی‏ ‏امپراطوری
‏ ‏شناخت‏ ‏چگونگی‏ ‏حکومت‏ ‏بر‏ ‏ملل‏ ‏گوناگون‏ ‏ساکن‏ ‏در‏ ‏قلمروی‏ ‏هخامنشیان‏ ‏و‏ ‏محدوده‏ ‏ی‏ ‏قلمروی‏ ‏این‏ ‏امپراطوری‏ ‏می‏ ‏تواند‏ ‏به‏ ‏شناخت‏ ‏بیشتر‏ ‏روش‏ ‏حکومتی‏ ‏هخامنشیان‏ ‏و‏ ‏تأثیر‏ ‏آن‏ ‏در‏ ‏ثبات‏ ‏حکومت‏ ‏آنان‏ ‏منجرشود‏.
‏قلمروی‏ ‏هخامنشیان‏ ‏بسیار‏ ‏پهناوربود،‏ «‏به‏ ‏طوری‏ ‏که‏ ‏از‏ ‏دره‏ ‏ی‏ ‏سند‏ ‏در‏ ‏هندوستان‏ ‏تا‏ ‏رود‏ ‏نیل‏ ‏در‏ ‏مصر‏ ‏و‏ ‏ناحیه‏ ‏ی‏ ‏بن‏ ‏غازی‏ ‏در‏
۲
‏لیبی‏ ‏امروز‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏رود‏ ‏دانوب‏ ‏در‏ ‏اروپا‏ ‏تا‏ ‏آسیای‏ ‏مرکزی‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏برمی‏ ‏گرفت‏(‏تصویر‏۱).»[۶] ‏در‏ ‏این‏ ‏قلمرو،‏ ‏اقوام‏ ‏بسیاری‏ ‏با‏ ‏آداب‏ ‏و‏ ‏رسوم‏ ‏گوناگونی‏ ‏زندگی‏ ‏می‏ ‏کردند‏ ‏و‏ ‏فرهنگ‏ ‏قومی‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏پاس‏ ‏می‏ ‏داشتند،‏ ‏از‏ ‏جمله‏: ‏مادها،‏ ‏خوزی‏ ‏ها،‏ ‏اَرمنی‏ ‏ها،‏ ‏هَراتیان،‏ ‏بابلیان،‏ ‏لودیه‏ ‏ای‏ ‏ها،‏ ‏رَخجی‏ ‏های‏ ‏افغانستان،‏ ‏آشوریان‏ ‏بین‏ ‏النهرین،‏ ‏کاپادوکیه‏ ‏ای‏ ‏ها،‏ ‏مصریان،‏ ‏سُکائیان،‏ ‏ایونیه‏ ‏ای‏ ‏ها،‏ ‏بَلخیان،‏ ‏گنداریان،‏ ‏پارثوی‏ ‏ها،‏ ‏اَسَه‏ ‏گرتیان‏ ‏و‏ ‏سکاهای‏ ‏هوم‏ ‏پرست،‏ ‏هندوان،‏ ‏سکاهای‏ ‏اروپایی،‏ ‏تازیان،‏ ‏زرنگیان،‏ ‏لیبیایی‏ ‏ها‏ ‏و‏ ‏حبشیان‏.
‏نظام‏ ‏های‏ ‏اجتماعی‏ ‏و‏ ‏اقتصادی‏ ‏قلمرو‏ ‏دولت‏ ‏هخامنشی‏ ‏گوناگون‏ ‏بودند‏.‏در‏ ‏سرزمین‏ ‏های‏ ‏تابعه‏ ‏این‏ ‏دولت‏ ‏استانهای‏ ‏آسیای‏ ‏صغیر‏ ‏،‏ ‏ایلام‏ ‏،‏ ‏بابل‏ ‏،‏ ‏سوریه‏ ‏،‏ ‏فنقیه‏ ‏و‏ ‏مصر‏ ‏قرار‏ ‏داشتند‏ ‏که‏ ‏سالها‏ ‏پیش‏ ‏از‏ ‏پیدایش‏ ‏امپراطوری‏ ‏پارس‏ ‏سازملنهای‏ ‏حکومتی‏ ‏پیشرفته‏ ‏ای‏ ‏بودند‏.‏به‏ ‏موازات‏ ‏اشغال‏ ‏این‏ ‏کشورهای‏ ‏از‏ ‏لحاظ‏ ‏اقتصادی‏ ‏پیشرفته‏ ‏،‏ ‏پارسها‏ ‏سرزمین‏ ‏های‏ ‏برخی‏ ‏از‏ ‏ملل‏ ‏عقب‏ ‏افتاده‏ ‏از‏ ‏قبیل‏ ‏عشایر‏ ‏کوچ‏ ‏نشین‏ ‏عرب‏ ‏،اسکیف‏ ‏ها‏ ‏و‏ ‏قبائل‏ ‏دیگر‏ ‏را‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏مرحله‏ ‏از‏ ‏هم‏ ‏پاشیدگی‏ ‏نظام‏ ‏قبیله‏ ‏ای‏ ‏بودند،‏ ‏تسخیر‏ ‏کردند‏. ‏بنابراین‏ ‏پارسها‏ ‏برای‏ ‏سازمان‏ ‏دادن‏ ‏یک‏ ‏سیستم‏ ‏مدیریت‏ ‏ثابت‏ ‏در‏ ‏کشورهای‏ ‏تابعه‏ ‏با‏ ‏دشواری‏ ‏های‏ ‏بسیاری‏ ‏روبرو‏ ‏بودند‏.‏اما‏ ‏ضمن‏ ‏مقایسه‏ ‏با‏ ‏دولت‏ ‏های‏ ‏پیشین‏ ‏مصر،‏ ‏آشور‏ ‏و‏ ‏بابل‏ ‏،‏ ‏شاهنشاهان‏ ‏هخامنشی‏ ‏در‏ ‏سازمان‏ ‏دادن‏ ‏اداره‏ ‏کشورهای‏ ‏تابعه‏ ‏،‏ ‏به‏ ‏کامیابی‏ ‏های‏ ‏چشم‏ ‏گیری‏ ‏دست‏ ‏یافتند‏ ‏،‏ ‏تلاش‏ ‏اینان‏ ‏آن‏ ‏بود‏ ‏که‏ ‏شرایط‏ ‏مساعدی‏ ‏برای‏ ‏پیشرفت‏ ‏اقتصادی‏ ‏کشورهای‏ ‏زیر‏ ‏فرمانشان‏ ‏فراهم‏ ‏آورند‏.‏کورش‏ ‏و‏ ‏کامبیز‏ ‏به‏ ‏روش‏ ‏های‏ ‏اداره‏ ‏داخلی‏ ‏کشورهای‏ ‏بابل‏ ‏،‏ ‏مصر‏ ‏،‏ ‏آسیای‏ ‏صغیر‏ ‏و‏ ‏دیگران‏ ‏دست‏ ‏نزدند‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏اجازه‏ ‏دادند‏ ‏با‏ ‏شیوه‏ ‏های‏ ‏پیشین‏ ‏خود‏ ‏شان‏ ‏را‏ ‏اداره‏ ‏کنند‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏عبارت‏ ‏دیگر‏ ‏نوعی‏ ‏خودمختاری‏ ‏به‏ ‏آنها
۳
‏ ‏دادند‏.‏اما‏ ‏قیامهای‏ ‏سالهای‏ ۵۲۲-۵۲۱ ‏ق‏.‏م‏ ‏دولت‏ ‏هخامنشی‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏ناپایداری‏ ‏تهدید‏ ‏کرد‏.
‏داریوش‏ ‏یکم‏ ‏کوشید‏ ‏تا‏ ‏از‏ ‏گرایش‏ ‏های‏ ‏جدائی‏ ‏خواهانه‏ ‏ملت‏ ‏های‏ ‏تابعه‏ ‏پیش‏ ‏گیری‏ ‏کند‏ ‏،‏ ‏بنابراین‏ ‏به‏ ‏اصلاحات‏ ‏اداری‏ ‏–‏ مالی‏ ‏بنیادی‏ ‏دامنه‏ ‏داری‏ ‏دست‏ ‏زد،‏ ‏سازمانهائی‏ ‏که‏ ‏داریوش‏ ‏به‏ ‏منظور‏ ‏انجام‏ ‏این‏ ‏اصلاحات‏ ‏پدید‏ ‏آورد‏ ‏به‏ ‏گونه‏ ‏ای‏ ‏بودند‏ ‏که‏ ‏از‏ ‏سیستم‏ ‏اداری‏ ‏پایداری‏ ‏و‏ ‏درستی‏ ‏برخوردار‏ ‏می‏ ‏شد‏ ‏و‏ ‏می‏ ‏توانست‏ ‏روی‏ ‏تمام‏ ‏کشورهای‏ ‏تابعه‏ ‏نظارت‏ ‏مستقیم‏ ‏داشته‏ ‏باشد‏ ‏،‏ ‏ضمنا‏ ‏برای‏ ‏جمع‏ ‏آوری‏ ‏مالیات‏ ‏و‏ ‏سازمانهای‏ ‏لشکری‏ ‏ضوابط‏ ‏دقیق‏ ‏و‏ ‏حساب‏ ‏شده‏ ‏ای‏ ‏را‏ ‏مقرر‏ ‏داشت‏.‏امجام‏ ‏این‏ ‏اصلاحات‏ ‏چند‏ ‏سال‏ ‏طول‏ ‏کشید‏.‏اما‏ ‏از‏ ۵۱۸ ‏ق‏.‏م‏ ‏تغییر‏ ‏سازمان‏ ‏و‏ ‏هماهنگ‏ ‏کردن‏ ‏سیستم‏ ‏اداری‏ ‏استانهای‏ ‏کشور‏ ‏آغاز‏ ‏گردید‏. ‏داریوش‏ ‏اول‏ ‏سرتاسر‏ ‏کشور‏ ‏پهناور‏ ‏هخامنشی‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏لحاظ‏ ‏اداری‏ ‏–‏ مالی‏ ‏به‏ ‏چند‏ ‏قسمت‏ ‏تقسیم‏ ‏کرد‏ ‏و‏ ‏نام‏ ‏هر‏ ‏یک‏ ‏از‏ ‏قسمتها‏ ‏را‏ ‏ساتراپ‏ ‏گذاشت‏.‏داریوش‏ ‏ضمن‏ ‏انجام‏ ‏اصلاحات‏ ‏اداری‏ ‏کشوری‏ ‏بیشتر‏ ‏استانداران‏ ‏را‏ ‏طبق‏ ‏معمول‏ ‏از‏ ‏میان‏ ‏اشراف‏ ‏پارسی‏ ‏برگزید‏.‏اما‏ ‏پس‏ ‏از‏ ‏مرگ‏ ‏داریوش‏ ‏یکم‏ ‏اصول‏ ‏تفکیک‏ ‏وظایف‏ ‏فرماندهان‏ ‏لشکری‏ ‏و‏ ‏روسای‏ ‏کشوری‏ ‏به‏ ‏گونه‏ ‏جدی‏ ‏رعایت‏ ‏نشد‏.
‏پس‏ ‏از‏ ‏اصلاحات‏ ‏داریوش‏ ‏پارسها‏ ‏به‏ ‏عنوان‏ ‏قضائی‏ ‏در‏ ‏دستگاههای‏ ‏دولتی‏ ‏استانها‏ ‏یا‏ ‏کشورهای‏ ‏غیر‏ ‏پارسی‏ ‏نفوذ‏ ‏کردند‏.‏در‏ ‏دوره‏ ‏سلطنت‏ ‏داریوش‏ ‏یکم‏ ‏کارهای‏ ‏ثمربخشی‏ ‏در‏ ‏زمینه‏ ‏تنظیم‏ ‏قوانین‏ ‏مربوط‏ ‏به‏ ‏ملت‏ ‏های‏ ‏مغلوب‏ ‏انجام‏ ‏گرفت‏. ‏در‏ ‏زمان‏ ‏سلطنت‏ ‏داریوش‏ ‏یکم‏ ‏دگرگونی‏ ‏راه‏ ‏حل‏ ‏های‏ ‏مسائل‏ ‏اقتصادی‏ ‏و‏ ‏دولتی‏ ‏باعث‏ ‏یکرشته‏ ‏تغییرات‏ ‏در‏ ‏زمینه‏ ‏حقوق‏ ‏خصوصی‏ ‏گردید‏. ‏علاوه‏ ‏بر‏ ‏این‏ ‏اجرای‏ ‏قوانین‏ ‏در‏ ‏کشورهای‏ ‏گوناگون‏ ‏،‏ ‏هم‏ ‏آهنگ‏ ‏با‏ ‏سیاست‏ ‏شاه‏ ‏،‏ ‏بایستی‏ ‏یک‏ ‏نواخت‏ ‏می‏ ‏شد،‏ ‏بنابراین‏ ‏ایجاب‏ ‏می‏ ‏کرد‏ ‏تا
۴
‏ ‏قوانین‏ ‏تازه‏ ‏ای‏ ‏تنظیم‏ ‏گردد‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏عین‏ ‏حال‏ ‏با‏ ‏اراده‏ ‏خدای‏ ‏بزرگ‏ ‏یعنی‏ ‏اهورامزدا‏ ‏سازگار‏ ‏باشد‏.‏در‏ ‏زمان‏ ‏داریوش‏ ‏یکم‏ ‏ضمن‏ ‏قانونگذاری‏ ‏،‏ ‏یک‏ ‏رشته‏ ‏تغییرات‏ ‏اساسی‏ ‏در‏ ‏نظام‏ ‏مالکیت‏ ‏پدید‏ ‏آمد‏ ‏که‏ ‏نتیجه‏ ‏آن‏ ‏اصلاحات‏ ‏تازه‏ ‏ای‏ ‏در‏ ‏زندگی‏ ‏مردم‏ ‏پدید‏ ‏آورد‏.‏قسمتی‏ ‏از‏ ‏آن‏ ‏مربوط‏ ‏به‏ ‏تصاحب‏ ‏بهترین‏ ‏زمین‏ ‏های‏ ‏بارور‏ ‏ساکنان‏ ‏کشورهای‏ ‏مغلوب‏ ‏به‏ ‏سود‏ ‏شاه‏ ‏و‏ ‏خانواده‏ ‏سلطنتی‏ ‏بود‏.‏هخامنشیان‏ ‏این‏ ‏زمین‏ ‏ها‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏املاک‏ ‏پهناور‏ ‏تقسیم‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏گونه‏ ‏موروثی‏ ‏،‏ ‏با‏ ‏اختیارات‏ ‏تام‏ ‏به‏ ‏اعضای‏ ‏خاندان‏ ‏سلطنتی‏ ‏،‏ ‏اشراف‏ ‏پارسی‏ ‏و‏ ‏بلند‏ ‏پایگان‏ ‏واگذار‏ ‏کردند‏.‏مالکان‏ ‏این‏ ‏املاک‏ ‏از‏ ‏پرداخت‏ ‏مالات‏ ‏به‏ ‏دولت‏ ‏معاف‏ ‏بودند‏.
‏پارس‏ ‏ها‏ ‏به‏ ‏عنوان‏ ‏یک‏ ‏ملت‏ ‏غالب‏ ‏از‏ ‏پرداخت‏ ‏مالیات‏ ‏نقدی‏ ‏معاف‏ ‏بودند‏ ‏،‏ ‏اما‏ ‏ظاهرا‏ ‏مالیات‏ ‏جنسی‏ ‏به‏ ‏دولت‏ ‏تحویل‏ ‏میدادند‏.‏ملت‏ ‏های‏ ‏پارسی‏ ‏از‏ ‏جمله‏ ‏مناطق‏ ‏خود‏ ‏مختار‏ (‏مثلا‏ ‏فنیقی‏ ‏و‏ ‏غیره‏ )‏سالیانه‏ ‏روی‏ ‏همرفته‏ ‏با‏ ‏دشواری‏ ‏در‏ ‏حدود‏ ۷۷۴۰ ‏تالانت‏ ‏بابلی‏ ‏نقره‏ ‏می‏ ‏پرداختند‏.‏قسمت‏ ‏عمده‏ ‏این‏ ‏مبلغ‏ ‏به‏ ‏وسیله‏ ‏مردمی‏ ‏که‏ ‏از‏ ‏لحاظ‏ ‏اقتصادی‏ ‏پیشرفته‏ ‏تر‏ ‏بودند‏ ‏،پرداخت‏ ‏می‏ ‏شد‏:‏آسیای‏ ‏صغیر‏ ‏،بابل‏ ‏،‏ ‏سوریه‏ ‏،‏ ‏فنیقیه‏ ‏،مصر‏.‏روش‏ ‏پیشکش‏ ‏هم‏ ‏در‏ ‏کنار‏ ‏مالیاتن‏ ‏نقدی‏ ‏اجرا‏ ‏می‏ ‏شد‏ ‏،اما‏ ‏پیشکش‏ ‏دادن‏ ‏یک‏ ‏عمل‏ ‏اخلاقی‏ ‏و‏ ‏داوطلبانه‏ ‏نبود‏.‏اندازه‏ ‏پیشکش‏ ‏هم‏ ‏مشخص‏ ‏میشد‏ ‏و‏ ‏بر‏ ‏خلاف‏ ‏مالیات‏ ‏،جنسی‏ ‏پرداخت‏ ‏می‏ ‏گردید‏.‏بیشتر‏ ‏،آنچه‏ ‏که‏ ‏از‏ ‏سوی‏ ‏دولت‏ ‏دریافت‏ ‏می‏ ‏گردید‏ ‏به‏ ‏شکل‏ ‏مالیات‏ ‏بود‏.
‏اما‏ ‏پیشکش‏ ‏هارا‏ ‏اغلب‏ ‏مردمیکه‏ ‏در‏ ‏مرزهای‏ ‏امپراطوری‏ ‏از‏ ‏قبیل‏ (‏حبشه‏ ‏و‏ ‏عربستان‏)‏زندگی‏ ‏می‏ ‏کردند‏ ‏برای‏ ‏شاهنشاه‏ ‏می‏