تحقیق بررسی اقلیم و معماری ایران ۷۷ ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۷۸ صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏۱
‏پیش‏‌‏گفتار
‏هنرمندان ما به ویژه معماران معتقد بودند که تقلید خوب به ‏ا‏ب‏تکار بد ترجیح دارد و بدون هیچ تعصبی همیشه از پیشرفته‏‌‏ترین تکنیک‏‌‏های جهان از هر کجا و از هر کس که بود بهره می‏‌‏گرفتند. اما چنی‏ن‏ نبود که هر پدیده‏‌‏ای را به همان گونه که هست بی هیچ کم وکاست بپذیرند و آنچه را که برای کشورمان مناسب می‏‌‏دانستند به گفته خودشان استرلیزه می‏‌‏کردند. چیزهای زائد را می‏‌‏کا‏س‏تند و ‏آ‏نچه را که کم داشت ب‏ه‏ آن می‏‌‏افزودند و آن را چنان پرداخته و پیراسته می‏‌‏کردند که گویی همیشه ایرانی بوده است. منجمله هنگامی که یک دسته از آریایی‏‌‏ها از شمال غرب ایران به سوی جنوب روانه شدند و ‏چند گاهی‏ در قفقاز و سپس در آذربایجان و کرمانشاه نشیمن داشتند و در پایان خود را به خوزستان و فارس رساندند و نام خود را به این استان دادند، با خود معماری مرسوم شمال را به جنوب آوردند و در خوزستان ساختمانهایی را بنیاد کردند که در شمال پرداخته شده بود. پیداست چنین ساختمانهای سردسیری هرگز ب‏ه‏ کار گرم‏سیر نمی‏‌‏آمد. آپادانا در در شوش ‏که بنیادش بر پایه‏‌‏های باربر سنگی بود با اسپری‏‌‏های (دیوارهای جدا کننده) خشتی به بسترهای دست کم ۵ متر پوشاندند و به این ترتیب از نفوذ گرمای سوزنده به درون ساختمان پیشگیری کردند. این کار را پنام‏‌‏سازی می‏‌‏گفتند. پنام که درست در بر‏ابر‏ عایق است چه عایق حرارتی و چه صوتی و چه رطوبتی، همیشه در کنار معماری ایران یکی از کاراترین ‏ت‏دبیرها بوده است. مثلاً در خانه‏‌‏های کاشان‏،‏ یزد، جهرم و دیگر شهرستانها و روستاهایی که در ‏تابستان‏ به شدت گرم و در زمستان سرد بود، به یاری این پنامها،‏ زیستگاهی بسیار مناسب فراهم می‏‌‏آ‏ورند. مثلاً در یک خانه یزدی میان در و پنجره‏‌‏ها را تیغه‏‌‏ای به عرض ۱۳/۰ عمق ۶/۰ و ارتفاع نزدیک به ۵ متر می‏‌‏گذاشتند. این تیغه‏‌‏ها را که ‏آفتابش‏کن می‏‌‏نامیدند نمی‏‌‏گذاشت که
‏۲
‏آفتاب‏ یک ساعت صبح ‏تابستان‏ به درون اتاق راه ‏یابد‏ و پوشش را به دو پوسته می‏‌‏کردند و در دهانه‏‌‏های کوچک با طاقهای دو پوسته میان تهی و در دهانه‏‌‏های بزرگ نیز همچنین کاری می‏‌‏کردند که گرمای ‏تابستان‏ و سرمای زمس‏ت‏ان هرگز نمی‏‌‏توانست از بام به درون اتاق راه ‏یابد‏ و بدین گونه زیستگاهی فراهم می‏‌‏کردند که در ‏تابستان‏، زمستان، پائیز و بهار هوایی خوش داشته باشد. بدین ترتیب بدون اینکه زحمت تغییر چهره بعضی از ساختمانها را در اقلیمهای گوناگون ‏ ‏ملحوظ‏ دارند، رعایت اقلیم را‏ به نح‏وه بسیار آسوده می‏‌‏کردند.
‏در شهرسازی ایران به دو چیز اهمیت فوق‏‌‏العاده می‏‌‏دادند. یکی ‏«‏رون‏»‏ دیگری ‏«‏پنان‏»‏. رون یا جهت در ایران سه گونه است، به این ترتیب که یک شش ضلعی دو به دو‏ را‏ که رو به روی هم قرار داشته باشند به هم متصل می کردند و سه رون به وجود می‏‌‏آمد. نخست ‏«‏رون راسته‏»‏ که از شمال شرقی به جنوب غربی کشیده می‏‌‏شد و دیگری ‏«‏رون ‏اصفهان‏»‏ که ا‏ز‏ شمال غربی به جنوب شرقی کشیده می‏‌‏شد و دیگری‏ ‏«‏رون کرمانی‏»‏ که تقریباً شرقی و غربی بود. شهر‏ه‏ای دیگر مانند کاشان، شهر ری، ‏یز‏د و تبریز و چند شهر دیگر رون راسته داشته و اصفهان و چند شهر فارس رون اصفهانی و کرمان و همدان و چند شهر آذربایجان غربی رون کرمانی داشتند. بدین ترتیب ساختمانها خود به خود طوری قرار می‏‌‏گرفتند که ‏تابستان‏ و زمستان خوشی داشت.
‏۳
‏۴
‏مقدمه
‏در ک‏ش‏ور پهناور ایران با مناطق اقلیمی متفاوت و شرای‏ط‏ متغیر ‏آب‏ و هوایی در فصول مختلف سال، معماری سنتی ایران راه حلها و شیوه‏‌‏های منطقی و مناسب جهت فراهم نمودن شرایط ‏آ‏سایش انسان ‏ابداع‏ و ارائه نموده است. در‏ ‏ممل‏کتی که در قسمت اعظم فلات مرکزی آ‏ن در بیش از نیمی از سال قطره‏‌‏ه‏ای باران نمی‏‌‏بارد و تهیه و حفظ ‏آب‏ شیرین از معضلات همیشگی مردم این نواحی بوده و در سواحل دریای خزر با حدد دو متر بارندگ‏ی‏ سالی‏ا‏نه و رطوبت بالای ۸۰% در اکثر اوقات سال که ‏ف‏عالیت و تحرک را از انسان سلب می‏‌‏کند و همچنین در سواحل جنوبی کشور که ‏«‏شمس‏‌‏الدین مقدسی‏»‏ (جغرافیدان و سیاح معروف عرب و مؤلف کت‏ا‏ب‏ ‏«‏احسن التقاسیم فی معرفه الاقالیم‏»‏) در قرن چهارم هجری، آنجا را از لحاظ شدت گرما، دروازه جهنم نامیده و بالأخره در نواحی کوهستانی که برف و سرمای شدید محل زندگی در زمستانهای طولانی این منطقه است، مشاهده می‏‌‏کنیم که معماری سنتی این مرز و بوم به لحاظ تجربه چند هزار ساله، اصول و روشهایی ‏ابداع‏ نموده که بدون استفاده از وسایل مکانیکی، شرایط زیست محیطی ساختمان‏ها را در مناطق مختلف ‏آب‏ و هوایی ‏به شرایط آسایش انسان تا حد ممکن نزدیک کرده‏‌‏اند. تا همین ۳ الی چهار سال قبل بود که بنایان و معماران در مناطق مختلف اقلیمی ایران، جهت اصل ساختمان را رو به جنوب و یا باد مناسب می‏‌‏ساختند. اهالی پایتخت مانند بسیاری از شهرنشینان و روستائیان در این کشور، در شبهای فصل ‏تابستان‏ به لحاظ از استفاده از برودت نسبی آسمان شب، بست‏ر بر روی بام پهن می‏‌‏کردند و در آ‏نجا می‏‌‏خو‏اب‏یدند. در طی بعد از ظهرهای گرم این فصل، در زیرزمین استراحت می‏‌‏نمودند. بر روی ایوانهای رو به جنوب حصیری می