تحقیق آنچه باید در ساختن خانه ها بدانیم ۵۵ ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۵۵ صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏۲
‏آنچه باید در ساختن خانه ها بدانیم
‏مقاومت هر سازه در برابر زلزله به دو عامل اساسی بستگی دارد: یکی نوع ساخت سازه ‏و به کارگیری اصول و قوانین مهندسی در طراحی و اجرای آن و دیگری بزرگی و قدرت ‏زلزل‏ه د‏ر سالهای اخیر از طریق رسانه های گروهی هر چند وقت یک بار خبری در مورد ‏روش های ابداعی مهندسان سازه برای مقاوم سازی ساختمان ها یا ساخت سازه های مقاوم در ‏برابر زلزله شنیده می شود؛ شیوه هایی مثل قرار دادن ساختمان روی بلوک های لغزشی، ‏حفر کانال های بسیار بزرگ در اطراف فونداسیون ها (پی ها)، معلق کردن ساختمان از ‏زنجیر(!)، آویزان کردن پاندول های بزرگ از سقف و…. نکته قابل تامل در مورد این ‏راهکارها، تقریبا غیر عملی بودن آنها با توجه به وضعیت ساخت وساز در کشوری مثل ‏ایران آنهم در مقیاس وسیع است. البته نه تنها در ایران بلکه در اکثر کشورها این کار ‏تا حدود زیادی نشدنی است و اگر هم قابلیت اجرایی داشته باشند بسیار هزینه بر بوده، ‏برای تمام ساختمان ها قابلیت اجرایی ندارند. در کنار این روش ها، کارهایی مثل ‏استفاده از جدا سازها، میرا کننده ها و جذب کننده های انرژی (قرار دادن فنرهای ‏پلاستیکی ویژه یک یا چند لایه در پی ساختمان) برای کاهش خسارات و تلفات، عملی تر به ‏نظر می رسد.
‏با توجه به توضیحات فوق، در حال حاضر بهترین راه حل یافتن شیوه هایی برای بهبود ‏روند ساختمان سازی کنونی است. یعنی با تغییراتی چند در روش های اجرایی و صد البته ‏با انجام کارها بر اساس ضوابط و آئین نامه ها از ابتدا تا اتمام کار اجرایی پروژه ‏ها، می توان به نتایج بسیار بهتری دست یافت.
‏مقاومت هر سازه در برابر زلزله به ‏دو عامل اساسی بستگی دارد: یکی نوع ساخت سازه و به کارگیری اصول و قوانین
‏۲
‏مهندسی در طراحی و اجرای آن و دیگری بزرگی و قدرت زلزله.
‏نوع، کمیت و کیفیت مصالح
‏از این دیدگاه ساختمان ها به طور کلی به چهار دسته ‏ساختمان های فولادی، بتنی، ساختمان های با مصالح بنایی (آجری) و ساختمان های چوبی ‏تقسیم می شوند. با توجه به کاربرد بیشتر و به روز بودن ساخت سازه های بتنی و فولادی ‏در عصر حاضر، قوانین موجود در زمینه ساخت این دو نوع سازه را بیشتر مورد بحث و ‏بررسی قرار می دهیم. سازه های بتنی و فولادی اگر براساس اصول مهندسی و ضوابط و آئین ‏نامه های اجرایی موجود ساخته شوند، تفاوت آنچنانی از نظر مقاومتی با هم ندارند. با ‏یادآوری این نکته که، فولاد در برابر حرارت و مواد شیمیایی نسبت به بتن مقاومت ‏کمتری دارد (آتش سوزی و ذوب شدن، زنگ زدگی، پوسیدگی و…). در زلزله هر چه اعضای ‏سازه شکل پذیرتر و انعطاف پذیرتر باشند، خسارات مالی و جانی وارده کمتر خواهدبود. ‏برای این کار بهتر است از فولاد کم کربن، جوش پذیر و دارای شکل پذیری بالا استفاده ‏شود. البته صرفا فولادی بودن یک سازه تضمینی بر مقاومت آن در برابر زمین لرزه نیست. ‏به عنوان مثال برج ۲۰ طبقه
Pinot Suarez ‏که یک برج فولادی بود در زلزله سال ۱۹۸۵ ‏مکزیکوسیتی، کاملا فرو ریخت. بنابراین مقاومت بالای سازه های فولادی مستلزم اجرای ‏اتصالات و جوش ها و سایر مولفه های اجرایی آنها، به طور کاملا علمی و فنی و بر اساس ‏آئین نامه های ملی و بین المللی موجود است.
‏باد بندها
‏۴
‏در ساختمان های فولادی، بادبندها بعد از تیر و ستون و در موقع ‏زلزله و باد حتی می توان گفت بیش از آنها دارای اهمیتند و عامل بسیار مهمی برای ‏مقاومت در برابر زلزله و بارهای جانبی دیگرهستند. انواع باد بندهای هم مرکز و خارج ‏از مرکز، به اشکال مختلف v‏و v ‏معکوس و ضربدری (X) ‏مورد استفاده قرار می گیرند. ‏بادبندهای X ‏برای مقابله با باد کاربردی ترند تا در برابر زلزله و در برابر بارهای ‏متناوب از شکل پذیری کمتری برخوردارند، زیرا که در این نوع بادبندها در هنگام وارد ‏شدن نیروهای جانبی، همواره یک عضو مورب آن در کشش و دیگری در فشار است و این باعث ‏شکست آنی یا اصطلاحا شکست ترد می شود . طراحی و اجرای بادبندها باید با نهایت دقت و ‏بر اساس اصول و قوانین مهندسی خصوصا در مورد محل قرارگیری خود بادبندها، نوع و ‏اندازه پروفیل مصرفی، مقدار و نوع و طول جوش ها، نوع درز جوش و… صورت گیرد.
‏تیر و ستون های بتنی
‏بتن مسلح بتنی است که در آن برای مقاومت و شکل پذیری ‏بیشتر در قدیم از مواد و الیافی طبیعی مثل موی اسب، بز و در عصر حاضر از فولاد (‏اکثرا میلگرد یا سیم های ضخیم و…) یا از الیاف مصنوعی استفاده می شود. در اجرای ‏این نوع اعضا رعایت نکات زیر الزامی است:
‏بکار بردن میزان آرماتور در حد مورد ‏نیاز طبق نقشه نه بیشتر و نه کمتر، فاصله گذاری مناسب بین آرماتورها، عدم استفاده ‏از میلگردها و مسلح کننده های زنگ زده و آغشته با گرد و خاک یا هر ماده دیگر، برس ‏کشیدن آرماتورها قبل از بتن ریزی و تمیز کردن آنها، استفاده از بتن با عیار (مثلا
‏۴
‏بتن با عیار ۳۵۰ یعنی بتنی که در هر متر مکعب آن که در حدود ۴/۲ تن وزن دارد میزان ‏سیمان مصرفی ۳۵۰ کیلوگرم است) سیمان خواسته شده طبق نقشه اجرایی، رعایت زمانبندی ‏بتن ریزی، استفاده از سیمان با تیپ بندی متناسب با شرایط محیطی محل احداث سازه و ‏نیز متناسب بامقاومت خواسته شده، استفاده از سنگدانه ها (شن و ماسه )با دانه بندی ‏مناسب و درصد اختلاط صحیح و نهایتا استفاده از آب مناسب بتن ریزی. زیرا هر آبی که ‏املاح آن از حد طبیعی بیشتر یا کمتر باشد برای بتن ریزی مناسب نیست و بتن ساخته شده ‏با آن مقاومت مطلوب را نخواهد داشت. بهترین آب برای ساخت بتن، آب آشامیدنی و قابل ‏شرب است.
‏یک بتن ایده آل
‏بتن مصالحی است متشکل از سنگدانه (شن وماسه حدودا ۷۰ درصد) و ‏مابقی آب و سیمان است. بتن بعد از ۲۸ روز به حدود ۹۰ درصد از مقاومت نهایی ‏خود
‏می رسد و هر آن به مقاومت آن افزوده می شود تا به مقاومت کامل خود ‏برسد.
‏برای دستیابی به یک بتن ایده آل باید نسبت آب به سیمان مناسب بوده، دانه ‏بندی استاندارد و مقاومت و سختی کافی سنگدانه ها (شن وماسه) و مخلوط کردن آنها با ‏نسبت های تعیین شده نیز باید بر اساس
‏دستور العمل های موجود باشد. استفاده از ‏نوع سیمان (تیپ ۱،۲، ۳، ۴،۵، ضد سولفات) متناسب با شرایط محیطی و مقاومت مورد نیاز ‏مهمترین عامل در کیفیت بتن است، متراکم کردن کامل و هواگیری بتن در هنگام بتن ریزی ‏به کمک لرزاندن بتن در مدت زمان معین برای خروج آب و حباب اضافی بتن و جلوگیری از ‏تخلل (حفره حفره شدن) بتن و در نتیجه کاهش مقاومت آن بعد از گیرش بتن نتیجه ای بی ‏نقص را به همراه خواهد داشت.